(Nieoficjalne tłumaczenie artykułu od Yeni Demokrasi)
Poniższe tłumaczenie wraz ze wstępem stanowi materiał edukacyjny umożliwiający lepsze zrozumienie sytuacji geopolitycznej w Turcji i regionie. Poprzez przybliżenie szerzej nieznanej perspektywy na dynamikę kurdyjskiego konfliktu narodowego oraz jego wpływu i historycznego ustosunkowania się co do niego sił wewnątrz konfliktu klasowego w Turcji, ma za cel poszerzyć zasób wiedzy odbiorców zainteresowanych tymi konfliktami. Przekład nie stanowi odzwierdciedlenia poglądów osób autorskich, ani nie manifestuje w żaden sposób ich stanowiska co do tez w nim postawionych.
Wstęp
12 Maja 2025 roku Partia Pracujących Kurdystanu (PKK), ogłosiła przystąpienie do rozwiązania swoich struktur, zgodnie z wolą przejścia od walki zbrojnej do “procesu demokratycznego” wyrażoną, przez przywódcę grupy Abdullaha Öcalana w jego lutowym apelu “Wezwanie do pokoju i społeczeństwa demokratycznego”.
PKK od 1984 roku prowadziło partyzancką walkę zbrojną przeciw państwu tureckiemu, stanowiąc główne ugrupowanie wewnątrz kurdyjskiego ruchu narodwego. Z politycznej i ideologicznej spuścizny PKK wywodzą się siostrzane ugrupowania w pozostałych częściach Kurdystanu, jak choćby syryjskie PYD, które stanowi główną siłę polityczną odpowiedzialną za powstanie Rożawy.
Poniższe tłumaczenie stanowi krytykę tez postawionych w apelu, z perspektywy ich zakłamań historycznych, manipulacji realiów politycznych oraz zarysowywuje źródło błędnych i prowadzących do kapitulacji założeń na kwestie samostanowienia narodowego, wynikających z odejścia PKK i Öcalana od marksizmu na rzecz demokratycznego konfederalizmu, wraz z jego uwięzieniem, przez państwo tureckie w 1999 roku. Zdecydowaliśmy, że krytyka ta stanowi wartościowe źródło wiedzy na temat dynamik zarówno kurdyjskiego ruchu narodowego, jak i rewolucyjnego ruchu klasowego w Turcji. Napisana jest w duchu krytyki marksistowskiej zgodnej z pozycjami Ibrahima Kaypakkayi.
Kaypakkaya był założycielem TKP/ML, które w 1972 roku, 12 lat przed rozpętaniem walki zbrojnej przez PKK, podjęło się walki partyzanckiej w kurdyjskiej prowincji Dersim. Łącząc przewodnio walkę o rewolucje demokratyczną w państwie tureckim, z walką o całkowite prawo do samostanowienia dla narodu kurdyjskiego. Z ponad 50 letnią historią oporu zbrojnego, który u swojego szczytu rozciągał się od wybrzeży Morza Czarnego, po południowe granice tureckiego Kurdystanu, krytyka w tym duchu stanowi wyrażenie praktycznych rewolucyjnych tendencji, które ponad dekadę przed PKK wykazały prawdziwość istnienia warunków pod walkę zbrojną na tureckiej i kurdyjskiej wsi. Nie sprowadza się więc ona, jak niektóre krytyki, jedynie do metafizycznego wyrażenia woli wobec procesu rewolucyjnego w regionie.
Sam Kaypakkaya po swoim schwytaniu, przez armię turecką w przeciwieństwie do Öcalana, nie podjął dialogu z faszystowskim państwem. Nie wydawszy informacji na temat żadnego ze swoich towarzyszy, poddawany wielomiesięcznym torturom w więzieniu w Amed, zginął w ich wyniku 18 Maja 1973 roku, mając jedynie 24 lata. W ten sposób jego rola w marksistowskim zrozumieniu procesów politycznych i klasowych we współczesnej Turcji, uzupełniona została symbolem prawdziwie bezkompromisowej walki, która jeszcze wyraziściej kontrastuje z obecnymi działaniami przywódctwa PKK.
Yeni Demokrasi: “Wezwanie do pokoju i społeczeństwa demokratycznego” i ogłoszenie oczywistego
„Wezwanie do pokoju i społeczeństwa demokratycznego” Abdullaha Öcalana jest dokumentem potępiającym kurdyjską walkę narodowowyzwoleńczą
Przywódca kurdyjskiej walki narodowej, Abdullah Öcalan, który jest więziony od 26 lat, swoim oświadczeniem zainicjował nowy proces w kurdyjskiej kwestii narodowej. Po spotkaniu parlamentarzystów partii DEM z Abdullahem Öcalanem w więzieniu İmralı, gdzie jest on przetrzymywany, publicznie zaprezentowano „Tekst apelu” przygotowany przez Abdullaha Öcalana. Oświadczenie wzywa PKK do rozbrojenia i rozwiązania się, proponując proces „pokojowy” oparty na pojednaniu z państwem tureckim. Wezwanie to nie jest taktycznym manewrem, ale logicznym wynikiem pojednawczej, reformistycznej i antymarksistowskiej linii, która była systematycznie budowana przez wiele lat.
Wezwanie to, które jest zgodne ze strategiczną orientacją państwa tureckiego opracowaną w ramach dyskursu „wzmacniania frontu wewnętrznego”, będzie miało również wpływ na imperialistyczne projekty i regionalną równowagę sił.
To, jak wezwanie Abdullaha Öcalana do rozbrojenia i rozwiązania PKK zostanie odebrane przez kierownictwo PKK i kurdyjski ruch narodowy w ogóle, stanie się jasne w nadchodzącym czasie. W pierwszym oświadczeniu wydanym w imieniu PKK po „wezwaniu do rozbrojenia i rozwiązania” ogłoszono, że zastosuje się ona do wezwania Öcalana i ogłosiła zawieszenie broni. Podczas gdy członkowie delegacji partii DEM, którzy spotkali się z Abdullahem Öcalanem i przedstawili oświadczenie opinii publicznej, podeszli do sprawy tak, jakby problem kurdyjski został rozwiązany, tworząc wrażenie, że „zapanował pokój”, z drugiej strony państwo tureckie kontynuuje ataki na partyzantów, a Erdoğan, wraz ze wszystkimi czołowymi postaciami wojskowo-wywiadowczej i cywilnej biurokracji, nadal grozi kurdyjskim siłom narodowym. Wezwanie Öcalana, że „PKK musi się rozwiązać” jest niczym innym jak dostosowaniem się do imperialistycznej i faszystowskiej strategii, która wymaga likwidacji organizacji rewolucyjnej. Wezwanie to jest atakiem nie tylko na walkę zbrojną PKK, ale także na rację bytu kurdyjskiego ruchu narodowego i jego prawo do rewolucyjnego oporu.
Sformułowanie „integracja z państwem i społeczeństwem, tak jak zrobiłoby to dobrowolnie każde nowoczesne społeczeństwo i partia, które nie zostały zmuszone do nieistnienia”, zaleca Kurdom asymilację z państwem tureckim i poddanie się systemowi aneksjonistyczno-kolonialistycznemu.
Strategia państwa tureckiego polegająca na kooptacji kurdyjskiego ruchu narodowego w celu zabezpieczenia „frontu wewnętrznego”
Uznanie oświadczenia Öcalana jedynie za wewnętrzną debatę w PKK jest ograniczeniem tej kwestii do wąskich ram. Atmosfera polityczna przed i po tym wezwaniu pokazuje, że perspektywa przedstawiona w wezwaniu jest zgodna z nowym strategicznym manewrem państwa tureckiego. Nowa orientacja polityczna państwa tureckiego, opracowana w połączeniu z dyskursem „wzmacniania frontu wewnętrznego”, ma na celu przede wszystkim zneutralizowanie kurdyjskiej walki narodowej, uczynienie dynamiki rewolucyjnej nieskuteczną i zintegrowanie ruchu kurdyjskiego z systemem poprzez zmuszenie go do pojednania z państwem. Pod przykrywką „wzmacniania frontu wewnętrznego” państwo tureckie próbuje zintegrować kurdyjski ruch narodowy z systemem, aby zapewnić wewnętrzną stabilność. Wypowiedzi Erdoğana i Bahçeli wskazują, że za tym wezwaniem kryje się nie tylko „proces pokojowy”, ale także próba wzmocnienia regionalnej pozycji Turcji.
U podstaw tej strategii leży cel zapobiegania międzynarodowemu uznaniu statusu uzyskanego przez Kurdów w Syrii i poszerzania pola manewru Turcji w regionie poprzez neutralizację ruchu kurdyjskiego wewnątrz kraju. Wsparcie udzielone przez USA, UE i Izrael ruchowi kurdyjskiemu w regionie wymusiło nowy strategiczny ruch ze strony Turcji. Wezwanie Öcalana pojawiło się właśnie teraz i jest zgodne z regionalnymi planami państwa tureckiego.
Rozumie się, że ta nowa strategia opracowana przez państwo tureckie składa się z kilku elementów:
Po pierwsze, przez lata tureckie klasy rządzące odczuwały potrzebę opracowania nowej strategii w celu złagodzenia wewnętrznych sprzeczności w obliczu kryzysów gospodarczych, niestabilności politycznej, walk o władzę w elicie rządzącej, kurczenia się gospodarki, niemożliwego do opanowania zubożenia, rosnącego niezadowolenia społecznego wśród klasy robotniczej i ludu, regionalnej dynamiki wojennej i imperialistycznych walk o władzę w regionie.
Agresywna polityka Izraela w Palestynie i masakry w Strefie Gazy, obalenie reżimu Assada w Syrii i wzmocnienie statusu syryjskich Kurdów zachwiały regionalną równowagą. Wolna Armia Syryjska, którą Turcja od dawna sponsoruje, okazała się nieskuteczna przeciwko Kurdom, a poza obszarami, które okupuje, Turcja nie osiągnęła oczekiwanego sukcesu. Do tej pory Turcja zarządzała sytuacją, wykorzystując sprzeczności między imperialistycznymi mocarstwami i powstałe luki, ale nowa sytuacja i równowaga sił wyeliminowały możliwość kontynuowania tej polityki. Ruch kurdyjski w Syrii umocnił się pomimo całej agresji państwa tureckiego i jego bojówek.
Dlatego też dyskurs o „froncie wewnętrznym” został opracowany jako narzędzie do zarządzania tymi kryzysami i sprzecznościami. Tureckie klasy rządzące dążą do zmiękczenia ruchu kurdyjskiego pod pozorem „sojuszu turecko-kurdyjskiego” i, zapewniając jedność wewnętrzną, starają się również polegać na sile Kurdów w regionie.
Przez lata kurdyjski ruch narodowy był jednym z największych wyzwań dla państwa tureckiego, które zdefiniowało go jako „kwestię przetrwania”. Prawdziwym problemem dla państwa tureckiego nie jest uznanie politycznych i narodowych praw Kurdów, ale złamanie rewolucyjnej dynamiki ruchu kurdyjskiego i integracja ludu kurdyjskiego z systemem. Nowa strategia państwa tureckiego ma zatem na celu kontrolowanie ruchu kurdyjskiego i oddalenie go od rewolucyjnej i niezależnej linii walki. Dlatego też wezwanie Abdullaha Öcalana nie może być oceniane w oderwaniu od nowej orientacji państwa tureckiego.
Podobnie jak wszystkie kwestie narodowe w naszej erze, kwestia kurdyjska jest nie tylko sprawą między bezpośrednio konfrontującymi się siłami, ale także wiąże się z interwencją imperialistów i reakcyjnych państw regionalnych. W związku z tym rozwój tego procesu nie będzie zależał wyłącznie od stanowiska kierownictwa PKK, które zadeklarowało, że zastosuje się do wezwania Abdullaha Öcalana, i państwa tureckiego, ale także od zaangażowania licznych podmiotów międzynarodowych.
Dynamika władzy na Bliskim Wschodzie zmienia się po obaleniu reżimu Assada przez siły islamistyczne i Syryjską Armię Narodową wspieraną przez USA, UE i Turcję. Kurdyjskie siły narodowe, poprzez sojusze, które zawarły z innymi regionalnymi potęgami, stały się jednym z głównych aktorów w wyłaniającym się regionalnym równaniu. Syryjskie Siły Demokratyczne kontrolują znaczną część zasobów gospodarczych Syrii. Po upadku reżimu Assada Syria została de facto podzielona na wiele części. Lud Druzów w Syrii również ustanowił odrębną strukturę władzy w swoich regionach, odmawiając uznania nowego syryjskiego rządu i ma izraelskie wsparcie. Izrael jest obecnie najbardziej wpływową siłą w Syrii i okupuje znaczną część kraju. Izrael zyskał ogromną przewagę wzdłuż korytarza Gazy, Libanu i Syrii. Sytuacja ta jest całkowitą porażką polityki państwa tureckiego w Syrii, a Turcja jest głęboko zaniepokojona ekspansją Izraela. Podstawowym powodem spotkań z Abdullahem Öcalanem jest rosnąca siła ruchu kurdyjskiego w odpowiedzi na rozwój sytuacji w regionie, a zwłaszcza rosnące wsparcie Izraela.
Podczas gdy państwo tureckie określa swoją politykę regionalną, wykorzystując sprzeczności między imperialistycznymi mocarstwami, kurdyjski ruch narodowy wszedł w proces uzyskiwania statusu międzynarodowego poprzez zapewnienie wsparcia ze strony sił imperialistycznych. W obliczu wspieranej przez Turcję Syryjskiej Armii Narodowej, która w dużej mierze składa się z dżihadystycznych najemników spoza Syrii, nie tylko imperialiści z USA i UE, ale także Izrael, który zwiększył swoje regionalne wpływy, zapewnili Kurdom wsparcie. Izraelscy urzędnicy wielokrotnie ostrzegali nową administrację Damaszku, aby nie atakowała Kurdów. Podobne ostrzeżenia wystosowali również ministrowie spraw zagranicznych Niemiec i Francji oraz przedstawiciele UE podczas spotkań z nowymi władzami Syrii po Assadzie. Podczas gdy równanie regionalne nie zostało jeszcze rozstrzygnięte, rozwój wydarzeń sugeruje, że region kurdyjski w syryjskim Kurdystanie zyskuje coraz większą legitymację międzynarodową, a wkrótce Kurdowie w tym regionie umocnią swoją kontrolę pod rządami uznanymi na arenie międzynarodowej. Udział Yunusa Behrama jako przedstawiciela Rojavy w Konferencji Monachijskiej, która odbyła się w dniach 14-16 lutego 2025 r., jest bardzo znaczącym wydarzeniem w tym zakresie. Po raz pierwszy Kurdowie z Rojavy byli oficjalnie reprezentowani na tak ważnym spotkaniu międzynarodowym, co jeszcze bardziej poprawiło ich status w Syrii.
Kompromis, pragmatyzm i zastąpienie linii rewolucyjnej
Wezwanie Öcalana należy oceniać w kontekście historycznym kurdyjskiego ruchu narodowego, jego wpływu na walkę klasową w Turcji oraz regionalnej polityki systemu imperialistycznego. Kurdyjski ruch narodowy nie tylko przez lata kształtował walkę Kurdów o wolność, ale także odegrał decydującą rolę teoretyczną, ideologiczną i polityczną w rewolucyjnych i lewicowych ruchach w Turcji. Dlatego też każdy krok podjęty w kurdyjskiej walce narodowej wpływa nie tylko na sam ruch, ale także na dynamikę władzy w Turcji i szerszym regionie.
W tym kontekście wezwanie Öcalana należy analizować nie tylko pod kątem wewnętrznego kierunku politycznego kurdyjskiego ruchu narodowego, ale także w odniesieniu do równowagi sił politycznych w Turcji, dynamiki konfliktu regionalnego i projektów imperialistycznych.
Kwestia kurdyjska to nie tylko kwestia praw narodowych. Jest również kluczowym czynnikiem kształtującym dynamikę rewolucyjną w Turcji. Kurdyjski ruch narodowy od dawna jest siłą wpływającą na trajektorię walki klasowej w Turcji. Walka ta dotyczyła nie tylko praw narodu kurdyjskiego, ale także wpłynęła na radykalizację lub reformistyczne tendencje tureckiej klasy robotniczej i ruchu lewicowego. Dlatego też następna faza zapoczątkuje nowy etap walki klasowej w Turcji.
Oświadczenie Abdullaha Öcalana nie jest zgodne z powszechnie przyjętymi definicjami, takimi jak „walczące siły ostatecznie zasiadają do stołu negocjacyjnego” lub „każda wojna ma swój koniec”. Choć może się tak wydawać na pierwszy rzut oka, rzeczywistość jest inna. Kiedy walczące strony zasiadają do stołu negocjacyjnego, osiągają kompromis oparty na wzajemnych ustępstwach i wspólnej płaszczyźnie. Jednak w wezwaniu Öcalana rozumienie „kompromisu” jest definiowane poprzez „samo-potępienie”.
Analizując reakcje środowisk rewolucyjnych, staje się oczywiste, że niektóre z nich nie sprzeciwiły się wprost wezwaniu, podczas gdy inne pośrednio je poparły lub poparły poprzez swoje milczenie. Kręgom tym albo brakuje zasadniczego spojrzenia na kwestię narodową, albo, ze względu na ich długotrwałe pragmatyczne relacje z kurdyjskim ruchem narodowym, nie potępiają otwarcie reakcyjnego charakteru tego wezwania, a w niektórych przypadkach nawet udzielają milczącego wsparcia. Przyjmując takie stanowisko, grupy te nie tylko odrzucają zasadę prawa narodów do samostanowienia, ale także zaprzeczają prawu uciskanych klas do rewolucji, tym samym pozbawiając sensu własne istnienie.
Zapewnienie pomocy osaczonemu państwu tureckiemu poprzez likwidację dynamiki rewolucyjnej
„Wezwanie do Pokoju i Demokratycznego Społeczeństwa” stanowi najnowszy wyraz systematycznej orientacji ideologicznej i politycznej, mającej na celu likwidację kurdyjskiej walki narodowej. Wezwanie to ma na celu porzucenie niezależnej, zorganizowanej walki narodu kurdyjskiego, zintegrowanie jej w granicach państwa tureckiego, zredukowanie kurdyjskich praw narodowych do ich najbardziej bezsensownej formy i przekształcenie kurdyjskiej walki narodowej zgodnie z interesami tureckich klas rządzących.
Tekst wezwania próbuje ukryć prawa narodowe i walkę o wolność narodu kurdyjskiego pod terminami „społeczeństwo demokratyczne” i „pokój”. Przy bliższym przyjrzeniu się, nie proponuje on ani rozwiązania, które umożliwiłoby narodowi kurdyjskiemu zabezpieczenie jego narodowo-demokratycznych praw, ani nie oferuje żadnej krytyki aneksjonistycznej struktury istniejącego systemu. Zamiast tego prezentuje podejście, które zniekształca realia historyczne i jest zgodne z argumentami tureckiej klasy rządzącej.
Wezwanie Öcalana zniekształca korzenie kwestii kurdyjskiej i stara się zdelegitymizować walkę narodu kurdyjskiego. Fałszywie przypisuje pochodzenie kwestii kurdyjskiej nie kolonialistycznej, aneksjonistycznej i masakrującej strukturze państwa tureckiego, ale „klimatowi przemocy w XX wieku” i wpływowi „realnego socjalizmu”. Öcalan wyjaśnia powstanie PKK w kategoriach „XX wieku, najbardziej gwałtownego stulecia w historii, dwóch wojen światowych, realnego socjalizmu i skutków zimnej wojny” i twierdzi, że stanowiło to podstawę organizacji. Jest to celowe zniekształcenie, które manipuluje egzystencjalnymi przyczynami PKK i kurdyjskiej walki narodowej.
Öcalan chce przedstawić PKK jako historyczną aberrację i stworzyć jej wizerunek jako fałszywego ruchu „pod wpływem realnego socjalizmu”. Wysiłki te mają na celu pozbawienie kurdyjskiego narodu demokratycznych praw i walki o niepodległość znaczenia oraz zlikwidowanie zorganizowanego oporu.
Twierdzenie, że PKK „powinno zostać rozwiązane, ponieważ popadło w brak znaczenia i nadmierną powtarzalność” jest jedynie odzwierciedleniem ideologicznej transformacji Öcalana. Racją bytu ruchu narodowowyzwoleńczego nie jest ideologiczne odchylenie, ale rzeczywiste żądania ludu i praktyki państwa kolonialnego. Podczas gdy państwo tureckie nadal odmawia najbardziej podstawowych praw ludności kurdyjskiej, twierdzenie, że PKK stała się zbędna, jest jedynie legitymizacją aneksjonistyczno-kolonialnej polityki państwa tureckiego.
W ten sposób manipuluje się prawdą historyczną, zwalniając państwo tureckie z odpowiedzialności, jednocześnie zrzucając winę na lud kurdyjski i kurdyjski ruch narodowy, który walczył i poniósł ciężkie ofiary w obronie swoich praw. Podejście to, systematycznie rozwijane przez Öcalana przez wiele lat, osiągnęło obecnie etap, w którym nie wymaga już żadnych pośrednich uzasadnień, otwarcie dążąc do legitymizacji podporządkowania narodu kurdyjskiego tureckim klasom rządzącym.
Ignorując politykę zaprzeczania i unicestwiania Kurdów przez państwo tureckie, przedstawia integrację z państwem jako rozwiązanie, tworząc iluzję, że Turcja się demokratyzuje i że „procesy rozwiązania” dla Kurdów postępują. Jednak nawet dziś, nie tylko w granicach Turcji, ale także poza nimi, ataki na kurdyjskie prawa narodowe są systematycznie kontynuowane.
Zniekształcanie rzeczywistości historycznej i obiektywnych podstaw kurdyjskiej kwestii narodowej w celu zbudowania „turecko-kurdyjskiego sojuszu”
„1000 lat turecko-kurdyjskiego sojuszu” Öcalana jest powtórzeniem historycznego kłamstwa. Twierdzenie, że w przeszłości istniał „dobrowolny sojusz” między Turkami a Kurdami, jest próbą ukrycia polityki ucisku, masakr i asymilacji prowadzonej przeciwko ludowi kurdyjskiemu od czasów Imperium Osmańskiego do dnia dzisiejszego.
Od momentu powstania Republiki, prawo Kurdów do autonomii było uzurpowane, ich bunty były krwawo tłumione, a ich tożsamość była systematycznie ignorowana. Polityka zaprzeczania i unicestwiania stosowana wobec Kurdów od Koçgiri po Dersim, od masakry w Zilan po dzień dzisiejszy pokazuje, że nie mamy do czynienia z „dobrowolnym sojuszem”, ale z administracją kolonialną.
Twierdzenie, że „ostatnie 200 lat kapitalistycznej nowoczesności próbowało zerwać ten sojusz” jest reakcyjnym podejściem, które ukrywa korzenie kwestii kurdyjskiej, wybiela zbrodnie państwa tureckiego i stawia kurdyjską walkę narodową na celowniku. Chociaż skutki kapitalizmu są faktem, głównym powodem, dla którego lud kurdyjski znajduje się pod uciskiem narodowym, jest państwo tureckie i jego aneksjonistyczno-kolonialna polityka, kształtowana zgodnie z interesami systemu imperialistycznego.
Kurdyjski ruch narodowy został historycznie ukształtowany w opozycji do polityki państwa tureckiego polegającej na zaprzeczaniu, unicestwianiu i przymusowej asymilacji, która oscylowała między represjami a integracją od Imperium Osmańskiego do Republiki, od początku XX wieku do dnia dzisiejszego. Ta historyczna walka nie dotyczy jedynie zapewnienia praw narodowi kurdyjskiemu; jest ona również wynikiem faszystowskiej natury państwa tureckiego.
W okresie osmańskim Kurdowie utrzymywali swoją egzystencję w ramach autonomicznych struktur, ale wraz ze wzrostem centralizacji i rozwojem nowoczesnego modelu państwa narodowego wprowadzono politykę asymilacji i eksterminacji. Na mocy traktatu z Lozanny (1923) Kurdowie znaleźli się pod zwierzchnictwem nowo utworzonej Republiki Turcji, a ich tożsamość narodowa została zanegowana.
We wczesnych latach republiki kurdyjskie powstania były brutalnie tłumione przez państwo, a główne rewolty, takie jak Bunt Szejka Saida, Powstanie Koçgiri, Opór Ağrı i Powstanie Dersim zakończyły się masakrami. Po brutalnym stłumieniu powstania w Dersim w 1938 r. prawa polityczne i społeczne Kurdów zostały jeszcze bardziej ograniczone, a polityka asymilacji została zintensyfikowana za pomocą jeszcze bardziej brutalnych metod.
Powstanie PKK w 1978 r. było bezpośrednim wynikiem tego kontekstu historycznego i walki narodu kurdyjskiego o niepodległość. Jednak w oświadczeniu Öcalana przyczyny tych walk i ich cele są pomijane, co zniekształca korzenie kurdyjskiej kwestii narodowej.
Jednym z podstawowych zniekształceń historycznych Öcalana jest jego twierdzenie, że założenie PKK i walka zbrojna wynikały przede wszystkim z „wpływu realnego socjalizmu” i „brutalnej atmosfery XX wieku”. Jednak walka narodu kurdyjskiego o niepodległość i samostanowienie istniała na długo przed powstaniem PKK, a lud kurdyjski wielokrotnie powstawał przeciwko państwu tureckiemu przed utworzeniem PKK. Podejście Öcalana nie jest wymierzone wyłącznie w PKK, ale potępia całą historię kurdyjskiego ruchu narodowego.
Od teorii „demokratycznego konfederalizmu”, która wypacza zasady leninowskie w kwestii narodowej, do likwidacjonistycznego „apelu o pokój i demokratyczne społeczeństwo”
Najnowsze oświadczenie Öcalana jest kulminacją reformistycznego, antymarksistowskiego i ugodowego podejścia, które pogłębia się od lat 90-tych. Przez dziesięciolecia Öcalan opracował nowe paradygmaty, które odrzucają teoretyczne ramy marksizmu dotyczące kwestii narodowej i walki klasowej, zamiast tego opowiadając się za rozwiązaniami zgodnymi z systemem. Jego ostatnie oświadczenie nie jest zaskakujące, biorąc pod uwagę tę ideologiczną ewolucję.
W swojej teorii „demokratycznego konfederalizmu” Öcalan nie tylko odrzucił marksizm i walkę rewolucyjną, ale także zaprzeczył obiektywnym prawom kapitalizmu, odrzucając koncepcje państwa, walki klasowej i rewolucji, jednocześnie promując podejście oparte na pojednaniu z systemem imperialistycznym. Fałszywie twierdząc, że Marksowska teoria wartości pracy jest błędna i że „klasa robotnicza jest partnerem w wyzysku burżuazji”, zastępuje walkę klasową uległością i pojednaniem. Odrzuca teoretyczne i polityczne stanowiska Lenina i Stalina w kwestii narodowej, posuwając się nawet do nazwania ich „katastrofą” i wprost odrzuca prawo narodów do samostanowienia, w tym prawo do ustanowienia niepodległego państwa.
Jego najnowsze wezwanie oficjalnie deklaruje zatem perspektywę, którą od dawna budował – taką, która legitymizuje podporządkowanie się istniejącym strukturom władzy i odrzuca zarówno samostanowienie, jak i walkę rewolucyjną.
„Wezwanie do pokoju i społeczeństwa demokratycznego” to polityka impasu, a nie rozwiązanie kurdyjskiej kwestii narodowej
Niedawne oświadczenie Abdullaha Öcalana wzywające do rozwiązania PKK, zakończenia walki zbrojnej i „integracji” narodu kurdyjskiego z państwem tureckim stanowi kulminację długotrwałej linii ugodowej. Główne argumenty stojące za tym oświadczeniem są następujące:
1. Tworzenie manipulacji dotyczącej źródła kwestii kurdyjskiej i ukrywanie kolonialistyczno-aneksjonistycznej, ludobójczej i negacjonistycznej natury państwa tureckiego.
2. Przedstawianie iluzji, że nastąpiła pozytywna zmiana w podejściu tureckich klas rządzących do rozwiązania kwestii kurdyjskiej.
3. Twierdzenie, że w państwie tureckim trwa proces demokratyzacji, tworząc środowisko, które może rozwiązać kwestię kurdyjską.
4. Twierdzenie, że kwestia kurdyjska została już rozwiązana i walka zbrojna nie jest już konieczna.
5. Twierdzenie, że demokratyzacja jest możliwa dzięki reformom państwa.
6. Stwierdzanie, że żądania niepodległości, secesji i praw narodowych nie są już potrzebne.
Wszystkie te argumenty są oderwane od rzeczywistości i oparte na celowych zniekształceniach. Podstawową przyczyną kwestii kurdyjskiej jest faszystowska struktura państwa tureckiego, zorganizowanego jako półkolonia imperializmu, jego aneksjonistyczna polityka i opresyjne, kolonialne podejście do narodu kurdyjskiego. Podstawową polityką klas rządzących w Turcji zawsze było zaprzeczanie istnieniu Kurdów, pogłębianie asymilacji i wchłanianie Kurdów do systemu aneksjonistycznego poprzez uzurpowanie sobie ich praw narodowych.
Oświadczenie Öcalana stwarza iluzję, że państwo tureckie zmieniło swoją politykę dominacji wobec Kurdów i rozpoczęło proces demokratyzacji. Jednak w ostatnich latach agresja przeciwko Kurdom rozszerzyła się na iracki i syryjski Kurdystan, gminy zostały przejęte przez mianowanych przez państwo powierników, kurdyjscy przedstawiciele polityczni i przywódcy zostali poddani masowym aresztowaniom, a systematyczne operacje wojskowe zostały przeprowadzone w regionach kurdyjskich, zmuszając ludność kurdyjską do życia w ciągłym reżimie wojennym.
Ignorując tę brutalną politykę kolonialną i twierdząc, że „demokratyczne pojednanie” z państwem tureckim jest możliwe, Öcalan odwraca się od historycznego doświadczenia kurdyjskiej walki narodowej. Tureckie klasy rządzące nigdy nie porzuciły swojej polityki zaprzeczania i masakr wobec narodu kurdyjskiego. Wręcz przeciwnie, za każdym razem, gdy kurdyjski ruch narodowy był wzmacniany, państwo odpowiadało ostrzejszymi represjami. Dziś naród kurdyjski pozostaje pod aneksjonistyczną dominacją, odmawia mu się najbardziej podstawowych praw narodowych i wbrew twierdzeniom o demokratyzacji, stoi w obliczu intensywnego terroru państwowego.
Wezwanie Öcalana zasadniczo wymaga, aby naród kurdyjski całkowicie porzucił swoje prawo do niepodległości i samostanowienia. To wezwanie legitymizuje rozwiązanie oparte na asymilacji z turecką dominacją burżuazyjną i porozumieniu z państwem tureckim, które wymaga od Kurdów wyrzeczenia się własnej tożsamości. Walki narodowowyzwoleńcze są jednak rewolucyjnymi walkami przeciwko imperializmowi i kolonializmowi. Prawo narodów do samostanowienia jest rewolucyjną zasadą, której nie można zredukować do zwykłych praw kulturowych i lokalnych reform zarządzania. Naród kurdyjski ma prawo do samostanowienia, które obejmuje prawo do ustanowienia niepodległego państwa. Korzystanie z tego prawa jest kwestią, o której decyduje naród kurdyjski.
Demokratyczne pojednanie i oszustwo „pokoju”
Öcalan twierdzi, że obecne faszystowskie państwo tureckie zostanie zdemokratyzowane poprzez reformy, stwierdzając, że „drugie stulecie Republiki może mieć trwałą i braterską ciągłość tylko wtedy, gdy zostanie zwieńczone demokracją”. Jednak patrząc na strukturę reżimu politycznego w Turcji, nie jest to możliwe.
Państwo tureckie w dalszym ciągu wdraża surowe represje wobec ruchu kurdyjskiego, takie jak wyznaczanie powierników w gminach, aresztowania przedstawicieli politycznych, przeprowadzanie szeroko zakrojonych operacji i organizowanie ataków wojskowych. W takim środowisku wezwanie do „demokratycznego pojednania” jest niczym innym jak polityką, która zmusza Kurdów do poddania się poprzez ignorowanie agresji państwa.
Dyskurs mówiący, że „nie ma innej drogi niż demokracja w poszukiwaniu i realizacji systemu” jest propagandą reformizmu, która odrzuca walkę rewolucyjną i ogranicza ją do poszukiwania rozwiązań w ramach systemu. Jednak walki narodowowyzwoleńcze w historii świata pokazały, że prawdziwe rozwiązanie jest możliwe tylko poprzez zorganizowaną rewolucyjną walkę ludzi.
Oświadczenie Öcalana ma na celu likwidację obiektywnego rewolucyjnego charakteru kurdyjskiej walki narodowej. Będzie ona jednak nieuchronnie musiała stawić czoła obiektywnym ograniczeniom narzuconym przez regionalną dynamikę władzy i sprzeczności klasowe. Prawdziwe rozwiązanie nie leży w reformistycznych kompromisach i polityce zgodnej z imperialistycznymi interesami, ale w rewolucyjnej linii, która podtrzymuje prawo narodu kurdyjskiego do samostanowienia i intensyfikuje walkę z imperializmem i państwami aneksjonistycznymi.
Kwestia narodowa w epoce imperializmu i jej rewolucyjne rozwiązanie
Kwestia narodowa, odziedziczona po przeszłości, pozostaje jedną z podstawowych sprzeczności, które wymagają rozwiązania w epoce imperializmu. Zarówno walki o niepodległość w krajach półkolonialnych, jak i żądania uciskanych narodów w państwach wielonarodowych są bezpośrednim odzwierciedleniem ogólnego kryzysu systemu imperialistycznego.
Wraz z imperialistycznym etapem kapitalizmu kwestia narodowa przestała być „kwestią wewnętrzną” państw, jak w erze konkurencyjnego kapitalizmu, a zamiast tego stała się „kwestią zewnętrzną”, w którą bezpośrednio interweniują imperialistyczne mocarstwa. Lenin i Stalin wykazali, że w epoce imperializmu kwestie narodowe nie mogą być już rozwiązane poprzez niezależne burżuazyjno-demokratyczne rozwiązanie, ale jedynie poprzez rewolucję proletariacką jako część rewolucji światowej. Mao dalej rozwijał to zrozumienie, podkreślając, że walki narodowowyzwoleńcze pogłębiają kryzys imperializmu i odgrywają kluczową rolę w erze rewolucji proletariackich.
Dziś kwestie narodowe, między innymi Palestyny i Kurdystanu, są bezpośrednio powiązane z imperialistycznymi walkami o hegemonię, mechanizmami wyzysku i dominacją militarną. Imperializm manipuluje kwestiami narodowymi dla własnych interesów, dzieląc narody, podsycając nacjonalizm i kierując przeciwne ruchy ludowe przeciwko sobie. Walki narodowe stanowią jednak jeden z najsłabszych punktów systemu imperialistycznego.
Pełne i wyzwoleńcze rozwiązanie kwestii narodowej w epoce imperializmu jest obowiązkiem proletariatu. Wyzwolenie uciskanych narodów spod dominacji uciskających narodów i uścisku globalnego imperialistycznego kapitału finansowego jest możliwe tylko dzięki rewolucjom prowadzonym przez proletariat. Zdolność burżuazji do ustanowienia niezależnej i wolnej suwerenności narodowej została wyczerpana w erze imperializmu. Dlatego każda demokratyczna rewolucja musi albo zmierzać w kierunku socjalizmu, albo zostać wciągnięta w imperialistyczną zależność. Burżuazja ze swej natury dąży do stania się częścią systemu imperialistycznego. Stanie się narodem zależnym od imperializmu oznacza zatarcie wszystkich postępowych i demokratycznych zdobyczy. Jedynym sposobem dla uciskanych narodów na osiągnięcie całkowitego i ostatecznego wyzwolenia jest stworzenie politycznej polaryzacji na korzyść demokracji ludowej i zorganizowanie się na rewolucyjnej ścieżce.
Ostatnie oświadczenie Öcalana oznacza likwidację kurdyjskiej walki narodowej. Zgodnie z podstawowymi zasadami marksizmu-leninizmu-maoizmu, wolność narodu kurdyjskiego można osiągnąć jedynie na drodze rewolucyjnej. Wyzwolenie narodu kurdyjskiego jest możliwe tylko poprzez rewolucyjną walkę z imperializmem, dominującym państwem tureckim i reakcyjnymi reżimami w regionie.
