Kategoria: Artykuł

W sierpniu obchodzona była w Brazylii 30. rocznica masakry Corumbiara, znanej w tamtejszym ruchu rewolucyjnym jako ‘bitwa Santa Elina’. Bitwa Santa Elina była walką pomiędzy siłami latyfundium (wielkich posiadaczy ziemskich), napadającymi na grunty chłopskie przy użyciu band najemników i miejscowej Żandarmerii Wojskowej stanu Rondonia, a ponad 600 rodzinami bezziemnych i drobnych chłopów tenże teren okupującymi. W swoim przymierzu z latyfundium, państwo brazylijskie wystawiło uzbrojonych w broń długą zbrodniarzy przeciw uzbrojonym w maczety, kije, sierpy i domowej roboty materiały wybuchowe chłopom. Mordując 23 osoby (w tym przeprowadzając rękoma policji egzekucję na 7-letniej Vanessie) a poważnie raniąc ponad 200, nie przewidziało ono długofalowych konsekwencji swojej agresji.

Bitwa ta stała się przełomowym epizodem w ponad 500-letniej historii walki o ziemię przez lud pracującego i rdzenny Brazylii. W wyniku pasywnego nastawienia istniejących reformistycznych lig chłopskich (MST) i przyzwolenia na masakrę ze strony socjaldemokratycznych polityków sprzymierzonych z obozem rządzącej obecnie Parti Pracy (PT) Luli, doprowadziła ona do konsolidacji prawdziwie rewolucyjnego ruchu chłopskiego. Powstały rok później z kombatantów bitwy: Ruch Chłopów Corumbiara, wraz z innymi rewolucyjnymi ligami chłopskimi, w ciągu kolejnych lat wypracował linię wojny klasowej na wsi przeciw całemu systemowi wielkich posiadaczy. Tak też, w wyniku zjednoczenia różnych rewolucyjnych organizacji chłopskich, 1. kwietnia 2000 roku powstała Liga Biednych Chłopów (LCP), której strategia rewolucji agrarnej zapisana została w dokumencie “Nosso Caminho”.

W ciągu 25 lat swojego istnienia, LCP ustanowiła się w prawie każdym stanie Brazylii, zakładając dziesiątki obozów okupacyjnych w których żyją, pracują i edukują się w praktyce i teorii rewolucyjnej tysiące rodzin. LCP dąży do rozszerzenia swoich okupacji na teren całej Brazylii, niszcząc struktury i władzę posiadaczy ziemskich. Mówi ona otwarcie, iż prowadzi rewolucję agrarną przeciwko latyfundium i wspierającym go organom państwa. W swojej walce osiąga sukcesy zarówno w rozszerzaniu okupacji, jak i w ich obronie. Choćby podczas walki o obóz Barro Branco, gdzie ciężko raniąc 2-giego w randze faszystowskiej organizacji “agrarystów” zbója, przepędziła wspólną operację dziesiątek najemników, faszystowskich bojówek latyfundium i policji wojskowej. Największe zwycięstwo w walce ostatnich lat to skuteczne opiarcie się inwazji 4 000 funkcjonariuszy Żandarmerii i najemników latyfundium, przeciw obozowi Tiago dos Santos w Rondonii w 2021 roku.

Obozy LCP umożliwiają budowę organów Nowej Władzy na brazylijskiej wsi:
Zgromadzenia Ludowe, które formuje każdy z obozów mają moc rewolucyjnej transformacji rzeczywistości: demokratycznie zarządzają terenami, redystrubuują grunty z ukierunkowaniem pod ichprzyszłą kolektywizację, te natomiast zwołują i budują:

Sądy Ludowe – które demokratycznymi ustaleniami są w stanie wydawać i realizować ostrzeżenia, nakazy oraz wyroki (w tym wyroki wygnania i śmierci na zdrajcach, najcięższych przestępcach i wrogach na usługach latyfundium).

Szkoły i Kliniki Ludowe – Zajmujące się kolejno: edukacją uzupełniającą dla młodzieży z kategorii piśmiennictwa oraz podstaw teorii rewolucyjnej, profilaktyką zdrowotną, leczeniem lekkich schorzeń oraz poprawą warunków sanitarnych i kanalizacyjnych.
.

Rewolucja agrarna realizowana w ten sposób przez LCP niewątpliwie wypełnia zadania rewolucji demokratycznej na brazylijskiej wsi. Jej postęp i rozwój w sile przypomina nam prawdę rewolucji. Nie jako chwytania się ogona spontanicznej rewolty lub partycypacji wyborczej, lecz długotrwałego, klarownie ukierunkowanego procesu zdobyczy władzy przez Lud – klasy uciskane. W szczególności te bez żadnej innej alternatywy, będące pod najcięższą formą wyzysku (pół-feudalnego, w przypdaku chłopstwa regionu). Oczywistym jest, że działalność LCP ma swoje umiejscowienie w szerszym sojuszu robotniczo-chłopskim, który nie tylko przybliża walkę chłopów wśród Ligi Robotniczej (LO) oraz licznych związków zawodowych, organizacji studenckich i demokratycznych Brazylii.

Sojusz ten wpływa też na transformację rzeczywistości w obozach – tam gdzie swój los kształtują już klasy rewolucyjne. Co w poniższym tłumaczeniu widać, że funkcjonuje nawet wśród najmniejszych z obozów.

LCP kładzie fundamenty pod budowę Nowej Władzy na brazylijskiej wsi

tłumaczenie artykułu z portalu redspark

1. Jak wygląda dziś sytuacja własności gruntów w Brazylii?

Kto posiada ziemię w Brazylii

Od 1500 r. i kolonizacji Brazylii do formalnej niepodległości politycznej w 1822 r., ziemia w Brazylii była własnością portugalskiego króla, który przyznawał niektórym rodzinom szlacheckim prawo do jej zajmowania i eksploatacji. „Niepodległość” sprawiła, że te koncesje stały się legalnym prawamem własności, a władca nowego Cesarstwa Brazylii miał prawo do dalszej dystrybucji ziemi. Proklamacja Republiki w 1889 r. nie zmieniła własności tych ziem. Do tej pory, pomimo obietnic wielu prezydentów, nie przeprowadzono żadnej reformy, która zmieniłaby tę sytuację. Oznacza to, że większość własności ziemskich w Brazylii jest produktem feudalnego podziału z czasów kolonialnych, nie na podstawie potrzeb ludzi, ale na podstawie przyjaźni z koroną.

Wynikiem tej historii jest to, że około 2% z 5,5 miliona nieruchomości wiejskich (ponad 400 milionów hektarów), zwanych latyfundiami, jest skoncentrowanych w rękach około 23 000 właścicieli ziemskich, którzy posiadają 48% ziemi, ku szkodzie ponad 5 milionów rodzin drobnych chłopów ziemskich (91%), którzy posiadają tylko 20% ziemi (80 milionów hektarów). Chłopi w posiadaniu ziemi cysponują nieruchomościami o maksymalnej powierzchni 100 hektarów, przy czym zdecydowana większość posiada co najwyżej 40 hektarów.

8%, reprezentujących średnią własność, posiada od 100 do 900 hektarów i ma udział w 32% lub 120 milionów hektarów). 5 milionów rodzin chłopskich nie posiada żadnych ziem. Ta koncentracja gruntów jest uważana za jedną z najbardziej nierównych na świecie i tylko przyspieszyła od czasu reżimu Luli wraz z uchwaleniem Terra Legal, która przekazała ponad 150 milionów hektarów gruntów publicznych wielkim właścicielom ziemskim.

“Bezrolność”

Pojęcie „bezrolności” jest często używane w Brazylii do opisania sytuacji, w której wielu chłopów żyje i uprawia ziemię, zwaną „Posseiros” (czasami przez dziesięciolecia lub stulecia), która prawnie należy do latyfundium lub jest ziemią publiczną. Bardziej zainteresowani koncepcją legalności niż rzeczywistością materialną, oportuniści opisali ich jako „bezrolnych”, ponieważ nie posiadają oni legalnych tytułów własności. Rewolucjoniści nazywają tę populację po prostu biednymi chłopami, co jest określeniem klasowym opartym na niewielkich działkach ziemi, które uprawiają lub gdy pracują na ziemiach wielkich właścicieli w różnych pół-feudalntch formach dzierżawczych.

Czy w Brazylii są zatem „bezrolni” chłopi? Tak, są chłopi, którzy nie mają ziemi do uprawy, dlatego LCP organizuje konfiskaty ziemi w całym kraju. Jednakże, gdy chłop uprawia nawet jeden hektar ziemi, termin „bezrolny” nie odzwierciedla rzeczywistości.

Przemoc wobec biednych chłopów

Od czasu pierwszych buntów Quilomboli¹, państwo i latyfundia współpracowały w celu masakrowania chłopów, a masakry te nigdy nie ustały. Od czasu bitwy Santa Elina w 1995 r. miały miejsce trzy inne masakry na dużą skalę, a także niezliczone planowane zabójstwa: Eldorado dos Carajás w stanie Pará w 1996 roku, Colniza w stanie Mato Grosso w 2016 roku i Pau D’Arco również w stanie Pará w 2017 roku.

Masakry trwają nadal, ponieważ fundamentalna sprzeczność między ziemią a jej siłą roboczą nie została rozwiązana. Nędza życia biednych chłopów popycha ich do zajmowania ziemi, z której są eksmitowani przemocą przez latyfundystów. Ponadto państwo brazylijskie nie tylko przymyka oko na zabójstwa (np. w latach 1985-1996 zamordowano 976 chłopów, a według Amnesty International tylko siedem osób zostało kiedykolwiek skazanych za którekolwiek z tych zabójstw), ale w wielu przypadkach wysyła Żandarmerię Wojskową, aby pomagała najemnikom latyfundystów (tak było w przypadku 4 masakr wymienionych powyżej).

Podczas prezydentury Luli i jego następczyni Rousseff (2003-2016) przemoc wobec ubogich chłopów zmieniła się ze ślepych zabójstw, w bardziej wyselekcjonowane zabójstwa przywódców biednych chłopów, rdzennej ludności i organizacji Quilombo. Obecnie coraz częściej dochodzi zarówno do zabójstw, jak i masakr na dużą skalę.

Kwestia Narodowa

Aby zrozumieć sytuację związaną z kwestią narodową w Brazylii, należy pamiętać, że Brazylia jest państwem kolonialnym zbudowanym w procesie „podboju” (tj. ludobójstwa). To sprawia, że Brazylia jest państwem wielonarodowym, z wieloma nieuznawanymi i uciskanymi narodami, które stały się uciskanymi mniejszościami przez państwo brazylijskie. Z populacją szacowaną na 900 000, są one w większości skoncentrowane w lasach Amazonii i dzielą tę samą „historię, język, terytorium, życie gospodarcze i kulturę”.

Quilombos również stoją w obliczu brutalnego procesu przymusowej asymilacji. Zachowali oni swoją tradycję oporu politycznego, militarnego i kulturowego, własną kulturę, odrębne życie gospodarcze i ściśle określone ziemie, które zajmowali przez wieki. Stanowią również tradycyjne społeczności.

Te dwie populacje, wraz z biednymi chłopami, mają latyfundium za swojego głównego wroga i podczas gdy oportunistyczna polityka pogłębia sprzeczności między nimi (dając specjalne prawa jednej grupie, co zmusza ją do sprzeczności z prawami drugiej), rewolucjoniści wzywają do jedności rdzennych mieszkańców, Quilombos i biednych chłopów, aby tworzyły one zjednoczony front.

Podczas gdy oportunista Lula obiecał rdzennej ludności „demarkację ziem”, 14 lat rządów PT faktycznie spowolniło tworzenie rdzennych rezerwatów, zwiększyło eksploatację rdzennych ziem przez latyfundia i agrobiznes oraz zalegalizowało zawłaszczanie rdzennej ziemi. Zawłaszczanie ziemi nazywane jest po portugalsku “grilagem”, ponieważ właściciele wykorzystują urząd stanu cywilnego, w którym zarejestrowane są nieruchomości, do tworzenia fałszywych dokumentów własności. Aby dokumenty wyglądały na stare, umieszczają w nich świerszcze – po portugalsku grilo – które wydzielają płyny nadające dokumentom stary wygląd. Znaczna część tej ziemi to grunty publiczne, które prawo Terra Legal pozwoliło latyfundystom uprawiać. W konsekwencji zwiększyło to również liczbę zabójstw rdzennej ludności, podnosząc ją do poziomu zabójstw podczas reżimu wojskowego.

Z drugiej strony, program rewolucjonistów, mający na celu położenie fundamentów pod budowę przyszłego Nowodemokratycznego Państwa, uznaje prawo do samostanowienia (tj. prawo do oddzielenia się i utworzenia własnego państwa) rdzennej ludności oraz szczególne warunki Wspólnot Tradycyjnych dla pozostałości Quilombos i zamierza działać na rzecz dalszej jedności w jednym Ludowym Państwie Nowej Demokracji uznającym ich prawa.

Kwestia organizacji pozarządowych

W Brazylii działa ponad 1000 organizacji pozarządowych, z których ponad 90% jest obecnych od czasu, gdy reżim wojskowy zaczął słabnąć pod koniec lat 70-tych. Ze względu na nędzę mas spowodowaną półkolonizacją Brazylii, te organizacje pozarządowe szybko się rozwinęły, tworząc strukturę równoległą do państwa i zwalniając je z odpowiedzialności za niektóre jego funkcje.

Istnieją organizacje pozarządowe, które pochodzą i są finansowane przez zagraniczne kraje (tj. imperialistyczne organizacje pozarządowe) oraz „krajowe” organizacje pozarządowe. Wyklucza to organizacje pozarządowe, które próbują przedstawiać się jako „brazylijskie”, ale istnieją tylko dzięki funduszom pochodzącym z krajów imperialistycznych, a zatem obejmują te same interesy, co te jawnie zagraniczne.

Rolą pierwszego z nich jest wpływanie na ludzi w kwestiach politycznych (tak zwanych „demokratycznych”), aby mieć wpływ na reformy w kraju, a także szerzenie obcej imperialistycznej kultury. Podczas gdy organizacje pozarządowe wysyłające nauczycieli do Brazylii w celu nauczania języka angielskiego mogą być postrzegane jako coś dobrego, głównym celem takich programów jest szkolenie ludzi w zakresie komunikowania się (a tym samym handlu) w języku używanym przez siły imperialistyczne. W tym kontekście nie dziwi więc fakt, że 85% amerykańskiego budżetu na pomoc zagraniczną trafia do organizacji pozarządowych. Odgrywają one również rolę gromadzenia informacji dotyczących sytuacji politycznej i społeczno-gospodarczej kraju (większość krajów imperialistycznych ma surowe przepisy dotyczące obowiązków sprawozdawczych).

Podczas gdy „międzynarodowe” organizacje pozarządowe bezpośrednio służą interesom sił imperialistycznych, „krajowe” organizacje pozarządowe służą interesom różnych frakcji klas dominujących. Działaniami będąc podobne do tych pierwszych.

Oba rodzaje organizacji pozarządowych są skierowane do uciskanych grup, takich jak rdzenni mieszkańcy, kobiety, mieszkańcy faweli i biedni chłopi, pod różnymi pretekstami takimi jak: „obrona lasów Amazonii”, „równość płci” czy „prawo do zdrowia”. Taktyki, których używają, aby uspokoić gniew ludzi przeciwko półkolonializmowi, polegają na obiecywaniu wsparcia finansowego lub korumpowaniu niektórych przywódców społeczności. W rzeczywistości ich interwencja nie zmienia nic w kwestii podstawowych przyczyn problemów uciskanych i powstrzymuje ludzi przed koniecznym buntem przeciwko latyfundiom, który zmieniłby sytuację nie tylko nielicznych, ale wszystkich uciskanych mas.

2. Jak walczy LCP ?

Liga Biednych Chłopów ustanowiła program o nazwie „Nosso Caminho” (Nasza Droga), który zawiera konkretne kroki potrzebne do walki z uciskiem mas. Jego główną różnicą w stosunku do programu oportunistów jest to, że nie obejmuje on politycznych manewrów ani legalistycznej taktyki, aby osiągnąć swój cel.

Walka LCP z koncentracją ziemi przez latyfundia podnosi świadomość polityczną chłopów i ich bojowość, by siłą zajmować ziemie. Przeciwko bezrolności, LCP rozpoczyna konfiskaty ziemi. Aby zapobiec przemocy i mordowaniu chłopów, LCP organizuje samoobronę. Jeśli chodzi o rdzenną ludność i Quilombos, LCP buduje zjednoczony front w celu obrony praw ludności. A organizacjom pozarządowym LCP odpowiada, że ludzie powinni wziąć swój los we własne ręce!

Od przejmowania ziem do kolektywizacji

Od czasu zasiania ziarna okupacji Santa Elina, rewolucjoniści odróżniają się od oportunistów, pokazując że nie będą czekać, aż skorumpowane państwo lub imperialiści rozwiążą problem gruntów. Konfiskata i okupacja ziemi rozpoczęta w wielu częściach kraju trwa do dziś. Ale zajęcie I jej dystrybucja to tylko pierwszy krok dłuższego procesu, ponieważ zniszczenie latyfundium oznacza walkę z klasami dominującymi (i ich panami, imperialistami), a ostatecznie z własnością prywatną.

W swoim programie LCP określiła dwa etapy współpracy w produkcji, a także trzeci, przyszły etap.

• Etap pomocy wzajemnej: Po zajęciu danego obszaru i rozpoczęciu okupacji przez chłopów, ziemia zostaje podzielona na równe działki, zgodnie z wielkością rodzin. Chłopi otrzymują tytuły własności, które są uznawane przez Zgromadzenie Ludowe okupujących chłopów i ich organ przywódczy, Komitet Obrony Rewolucji Agrarnej (CDR), aby stworzyć podstawy do budowy Nowej Władzy. Każda z rodzin chłopskich pracuje na własnej działce, ale promowana jest polityka wzajemnej pomocy. Podczas gdy właściciele ziemscy konkurują między sobą, aby zwiększyć rentowność własnych upraw, CDR uczy chłopów, że razem mogą produkować więcej i czerpać korzyści ze zwiększonej produkcji.

• Etap spółdzielczy: Gdy pojęcie i praktyka pomocy wzajemnej są już głęboko zakorzenione w rewolucyjnym obszarze, możliwe jest przejście do etapu, w którym chłopi zgadzają się na wspólne użytkowanie ziemi i wspólną pracę na niej. Obejmuje to zarówno zbiorową pracę na polach, jak i wspólną dystrybucję i komercjalizację plonów. Może to również oznaczać zbiorową własność maszyn rolniczych, takich jak traktory. Niektóre rewolucyjne obszary są już na tym etapie.

• Etap kolektywizacji: Ten etap jest postrzegany jako perspektywa przyszłości, która najpierw wymaga nie tylko Rewolucji Nowodemokratycznej, ale także wyższego poziomu świadomości wśród chłopów.

Czym jest nowa kultura?

Aby podnieść poziom świadomości politycznej i rozpocząć walkę z hegemonią kultury burżuazyjnej i ziemiańskiej poprzez wdrażanie zasad socjalistycznych w praktyce, LCP promuje Nową Kulturę w swoich rewolucyjnych obszarach.

Oprócz sprawowania okupacji wojskowej i politycznej, imperializm szerzy swoją dekadencką kulturę, aby spacyfikować lud, by patrzył on na swoich ciemiężców jak na zbawców i nienawidził własnych klas. Imperialiści ukrywają swoją propagandę, twierdząc, że promują „wolność i demokrację” oraz „moralność”, ale w rzeczywistości ich kultura promuje coś dokładnie przeciwnego: indywidualizm, rasizm, seksizm, alkoholizm, narkomanię itp.

Aby przeciwstawić się tej hegemonii i wprowadzić socjalistyczne relacje i praktyki, LCP zdefiniowała 16 zasad funkcjonowania i dyscypliny w obszarach rewolucyjnych. Oprócz tworzenia nowodemokratycznych struktur zarządzania, artykuły 6, 7 i 8 mówią bezpośrednio o promowaniu nowego sposobu życia w relacjach z innymi w społeczeństwie, tj. zakaz używania narkotyków (w tym alkoholu), dyskryminacji ze względu na rasę, religię lub płeć, a także zakaz prostytucji i hazardu.

Ponadto LCP promuje sport, kulturę (sztukę i literaturę) oraz tworzy struktury zachęcające do ich uprawiania. Jedną z najbardziej fundamentalnych kampanii na obszarach rewolucyjnych jest walka z analfabetyzmem, prowadzona w Szkołach Ludowych. Szkoły te prowadzą również kursy mające na celu podniesienie świadomości politycznej, w tym analizę obecnej sytuacji w Brazylii, świata i jego sprzeczności.

Edukacja i zdrowie

Kwestia edukacji i zdrowia rodzin na obszarach rewolucyjnych, często z dala od miast i podstawowej infrastruktury, ma kluczowe znaczenie. LCP postrzega kwestię edukacji i zdrowia jako jeden z czterech podstawowych filarów niezbędnych do przekształcenia brazylijskiej wsi. Na swoich obszarach jest to realizowane poprzez szkoły ludowe i kliniki zdrowia. Podczas gdy w większości obszarów dzieci nadal chodzą do szkół państwowych, Szkoły Ludowe są budowane w celu promowania innej formy edukacji dla osób w wieku 16 lat i starszych, opartej na zasadach nauki, pracy i walki (tj. badań naukowych, walki o produkcję i walki klasowej). Szkoły Ludowe służą zarówno zmniejszeniu analfabetyzmu, jak i podniesieniu poziomu świadomości mas chłopskich.

Jeśli chodzi o zdrowie, LCP ma na celu promowanie ludowego systemu zapobiegania i leczenia chorób poprzez tradycyjną wiedzę na temat terapii i stosowanie ziół leczniczych, środków higieny i systemów kanalizacyjnych jako podstawy przyszłych Klinik Ludowych.

Jak chronione są obszary rewolucyjne?

Chociaż okupowana ziemia jest uznawana za legalną i sprawiedliwą przez Zgromadzenie Ludowe i CDR, nielegalny charakter okupacji ziemi w oczach burżuazyjnego prawa powoduje represje. Latyfundyści, którzy chcą, by chłopi opuścili „ich” ziemie, represjonują ich za pomocą najemników. Bezpośrednie represje ze strony imperializmu, za pośrednictwem klas dominujących kierujących państwem, które postrzegają rosnącą siłę ruchu chłopskiego jako zagrożenie dla ich półkolonialnej/półfeudalnej eksploatacji brazylijskich ziem, represjonują przemocą wojskową, paramilitarną i policyjną, a także kontrolując system sądowniczy. Przez wieki latyfundium i państwo ramię w ramię utrwalały masakry mas i zabójstwa przywódców chłopskich.

Podczas gdy oportuniści uważają, że wystarczy organizować marsze i wzywać ONZ do „działania” przeciwko zabójstwom (pomijając fakt, że osoby odpowiedzialne za zabójstwa są tymi samymi co te, które stoją za ONZ), obszary rewolucyjne określiły politykę samoobrony.

Polityka ta ma na celu przeszkolenie wszystkich członków każdego obszaru do obrony przed atakami frontalnymi (najemnicy, żandarmeria wojskowa itp. w akcjach eksmisyjnych), a także próbami infiltracji. Zdobywanie informacji o ruchach wroga i rozpowszechnianie kontr-informacji jest również postrzegane jako część samoobrony.

3. Osiągnięcia rewolucyjnego obszaru Północnego Minas

Linia „Nosso Caminho” została ustanowiona po bitwie Santa Elina i została przyjęta przez rewolucyjny ruch chłopski w całej Brazylii podczas pierwszego kongresu LCP w 2000 roku. Możemy zmierzyć poprawność tej linii, obserwując konkretne osiągnięcia, biorąc za przykład osiągnięcia rewolucyjnego obszaru Mostu Sojuszu Robotniczo-Chłopskiego na północy Minas.

Most Sojuszu Robotniczo-Chłopskiego

Most Sojuszu Robotniczo-Chłopskiegoznajduje się na obszarze między małymi miastami Varzelândia i São João da Ponte (na północ od Minas), który został zajęty w 1998 roku. Jest on zamieszkany i uprawiany przez 35 rodzin, którym stale grozi eksmisja. W 2006 r. towarzysze z LCP zorganizowali się, aby rozwiązać problem, który miał śmiertelne konsekwencje dla dzieci z tego obszaru. Obszar ten znajduje się w pobliżu rzeki, którą dzieci szkolne muszą codziennie przekraczać, aby udać się do szkoły. Jednak rzeka nigdy nie miała prawdziwego mostu – tylko trzy improwizowane i niestabilne kłody ułożone nad rzeką, która czasami wzbierałą niebezpiecznym prądem podczas powodzi.

Po śmierci dwójki dzieci, które spadły i zostały porwane przez prąd, burmistrz São João da Ponte (z Partii Robotniczej, PT), gminy, w której znajdowała się najbliższa wioska, w której znajdowała się szkoła, wygłosił wiele przemówień podczas swojej kampanii wyborczej obiecując budowę mostu tak, jak robili to poprzedni burmistrzowie przez dziesięciolecia. Chłopi głosowali na niego z entuzjazmem. Ale kiedy został wybrany, jego obietnice okazały się puste; nagle projekt okazał się niemożliwy do zrealizowania, ponieważ był zbyt drogi (z szacunkowym kosztem 100 000 reali), a delegacja chłopów, która udała się do ratusza, aby zaprotestować przeciwko jego decyzji, nie została nawet zaproszona na spotkanie.

Chłopi z tego obszaru zrozumieli dzięki temu procesowi, że interwencja państwa nie rozwiąże ich problemu i że muszą go rozwiązać własnymi siłami. Jednakże, chociaż chłopi byli ciężko pracującymi mężczyznami i kobietami, nie posiadali umiejętności technicznych potrzebnych do budowy mostu. Jak go zaprojektować, jakich materiałów użyć i jaki nacisk musi wytrzymać, były pytaniami, na które nie mieli pewnej odpowiedzi.

W tym czasie hasło „jedności robotników i chłopów” stało się czymś więcej niż tylko słowami, ale prawdziwą koniecznością; nie byliby w stanie zbudować tego mostu bez współpracy robotników.

Chłopi z LCP skontaktowali się ze swoimi towarzyszami z Ligi Robotniczej (Liga Operaia-LO), którzy szybko zrozumieli i skonceptualizowali pracę do wykonania; wielu z nich samemu kiedyś było chłopami, którzy stali się bezrolni po eksmisjach z latyfundiów, zmuszeni do migracji do miast w poszukiwaniu pracy. Zrozumieli z pierwszej ręki wszystkie potencjalne trudności związane z budową, takie jak erozja gleby i ochrona przed powodzią. Inżynierowie LO przybyli na miejsce, aby wszystko dokładnie sprawdzić i zmierzyć. Doszli do wniosku, że budowa mostu jest możliwa, a szacowany koszt materiałów to około 15 000 reali. Kiedy chłopi zastanawiali się, dlaczego burmistrz oszacował koszt na 100 000 reali, inżynierowie wyjaśnili, że przeszacowanie projektu było powszechnym sposobem skorumpowanych polityków na zagrabienie pieniędzy dla siebie. (Jak “niespodziewanym” musiało być dla nich, dowiedzenie się kilka lat później, o oskarżeniach o korupcję przeciwko Luli i Rousseff).

Po sporządzeniu planów powróciła kwestia materiałów. Chłopi byli jednogłośni: burmistrz obiecał, więc zmusili go do dotrzymania obietnicy. Ciągłe demonstracje przed ratuszem zmusiły niechętnego burmistrza do wydania niezbędnych materiałów.

Od początku do końca budowy ani jedna osoba nie otrzymała wynagrodzenia za swoją pracę. Chłopi z obszaru, który w tamtym czasie nosił nazwę „Para Terra I” i innych okolicznych terenów, a także pracownicy Marreta Union (związek cywilnych robotników budowlanych ze stolicy stanu Minas Gerais i baza Ligi Robotniczej) oraz z innych miast codziennie brali udział w budowie w ramach zbiorowego i dobrowolnego działania. Wymagało to dużej determinacji i wysokiego poziomu świadomości politycznej, ponieważ chłopi nadal pracowali na polach, a robotnicy na budowach – dwa męczące zawody.

Od samego początku kobiety z okolicy przyłączyły się do budowy, mówiąc, że ich rolą nie jest wyłącznie „gotowanie i sprzątanie”, ale także udział w budowie. Podjęto wspólną decyzję, aby co tydzień jeden dzień na placu budowy był „dniem tylko dla kobiet”. Ustalono również dzień pracy tylko dla młodzieży.

W miarę postępu budowy niektórzy z bardziej sceptycznych chłopów zaczęli zdawać sobie sprawę, że most zostanie zbudowany bez pracy kogokolwiek poza samymi chłopami i robotnikami. Kiedy burmistrz, widząc postępy w realizacji projektu, pospieszył na plac budowy, aby pochwalić się, że to jemu należą się podziękowania, ponieważ pozwolił na zakup materiałów, odpowiedzieli, że to ich własne podatki zapłaciły za te materiały i że to robotnicy i chłopi prowadzili budowę. Zapytany: „A ty, co zrobiłeś?”. Zawstydzony burmistrz nie miał odpowiedzi.

Budowa mostu zakończyła się kilka miesięcy później. Solidny most, zdolny udźwignąć ciężar 30 ton, został zbudowany dzięki jeszcze solidniejszemu sojuszowi robotników i chłopów z północnej części Minas. Podczas jego inauguracji 9 grudnia 2006 r. towarzysze oszacowali, że suma dni roboczych przepracowanych przez wielu uczestników wymagałaby 1800 dni dobrowolnej pracy. Zgromadzenie ludowe tego obszaru postanowiło nazwać go „Mostem Sojuszu Robotniczo-Chłopskiego”, odzwierciedlając prawdziwych bohaterów jego budowy, tworząc tablicę upamiętniającą ciężką pracę ponad 80 kobiet i 300 mężczyzn, którzy wzięli udział w jego budowie. Lider LCP ogłosił: „Nigdy więcej już nie pójdziemy na wybory”.

Tydzień po inauguracji burmistrz przybył na most, aby dokonać własnej inauguracji. Nikt w niej nie uczestniczył. Umieścił również tablice pamiątkowe, ale to, co na nich napisano, pozostaje tajemnicą, ponieważ następnego dnia zniknęły w rzece.

Dzięki temu procesowi chłopi mogli konkretnie zobaczyć, jak nie byliby w stanie zmienić brazylijskiej wsi bez robotników, tak jak robotnicy zrozumieli, że kluczem do istotnej zmiany ich warunków była walka chłopów o ziemię i o zniszczenie latyfundium.

Oaza wśród pustyni

Region północnego Minas jest uważany za „tropikalną sawannę z suchym latem”, co oznacza pory mokre przez 5-7 miesięcy i pory suche przez 3-5 miesięcy. Jest to klimat, w którym jest ciepło o każdej porze roku, z żyzną glebą, która daje obfite plony, o ile otrzymuje wodę. Jednak wraz ze zmianami klimatycznymi region ten ma coraz dłuższe pory suche. Wielu chłopów musiało porzucić swoje ziemie, ponieważ przedłużające się susze miały destrukcyjny wpływ na ich zdolność do produkcji samowystarczalnych upraw. Bez kosztownego systemu nawadniania, takiego jak ten, który posiadają latyfundia i firmy rolnicze, całoroczna produkcja jest podatna na niszczycielskie klęski nieurodzaju.

Jednak chłopi z obszaru Mostu Sojuszu Robotniczo-Chłopskiego nauczyli się dzięki budowie, że mogą zrobić coś więcej niż tylko biernie czekać na najgorsze. Po raz kolejny to sojusz robotniczo-chłopski pozwolił im zrobić to, co oportuniści uznaliby za „zbyt ambitne” i „zbyt kosztowne”.

Koszt systemu irygacyjnego był znacznie niższy, gdy podzielono go przez 35 rodzin z tego obszaru, ale pojawił się inny problem: w jaki sposób mieliby zainstalować scentralizowany system irygacyjny, gdy każda z rodzin miała swoje własne działki z dala od siebie? Kwestia ta pomogła chłopom zrozumieć konieczność połączenia niektórych z ich działek i wspólnego ich uprawiania. Obszar 30 hektarów został przeznaczony na wspólne pole, a prace nad instalacją systemu nawadniającego, zaprojektowanego przez ich towarzyszy z Ligi Robotniczej, zostały zakończone w 2011 roku.

Utworzono spółdzielnię, która zajęła się kwestiami logistycznymi, takimi jak zakup ciągnika. Obecnie uprawianych jest 16 z 30 hektarów, a pozostałe 14 poddawanych jest pracom mającym na celuużyznienie terenu. Produkcja i udziały, jakie otrzymuje każda rodzina, są ustalane wspólnie każdego roku, a każda rodzina ma za zadanie współpracować z innymi na określonych działkach. Oprócz wspólnej ziemi, chłopi nadal mają własne działki, które wykorzystują na własne potrzeby. Jako przyszły cel chłopi planują stworzenie banku zboża, aby być całkowicie niezależnym od zboża z zewnątrz.

Od czasu bezprecedensowej suszy w 2014 r. wspólna ziemia stała się oazą na pustyni: morzem zieleni wypełnionym drzewami owocowymi, maniokiem, kukurydzą, fasolą i paprykami wśród skąd inąd jałowego krajobrazu. Nie ma miesiąca, w którym nie produkowano by żywności.

Upolitycznieniejako klucz dla budowy szerszej jedności wśród uciśnionych

Obszar ten jest przykładem jednego z najbardziej rozwiniętych obszarów rewolucyjnych LCP. Jego osiągnięcia nie zostały osiągnięte dzięki pieniądzom amerykańskiej organizacji pozarządowej lub działaniom oportunistycznego burmistrza, ale dlatego, że chłopi zinternalizowali konieczność sojuszu robotniczo-chłopskiego.

Państwo podjęło wiele wysiłków, aby zniszczyć ten obszar. Ale konsekwencje siły obszaru można również zaobserwować poprzez jego wpływ na lokalną gospodarkę; jest uważany za największego producenta produktów ogrodniczych w regionie. Dlatego nawet nierewolucyjne części regionu popierają go, ponieważ miałoby to wpływ na ich własne interesy i sprzeciwiłałyby się brutalnej eksmisji.

Państwo próbuje różnych taktyk, aby usunąć chłopów z ich ziem. Ostatnią z nich było utworzenie „Território Quilombola do Brejo dos Crioulos”, terytoriów, które państwo legalnie pozwoliło zająć społecznościom Quilombo, zawarto w tym ziemię obszaru Mostu Sojuszu Robotniczo-Chłopskiego. Dało to najbliższej społeczności Quilombo prawo do eksmisji wszystkich innych na tym obszarze, chociaż latyfundyści nadal posiadają legalne tytuły własności.

Stawianie jednej uciskanej społeczności przeciwko drugiej jest starą sztuczką „stawiania mas przeciwko masom”, która działa dobrze z powodu rasizmu i ksenofobii, które klasy dominujące szerzą, aby zapobiec ich jedności. W tym przypadku nie zadziałało to ze względu na poziom świadomości społeczności, będący konsekwencją zbiorowej pracy i upolitycznienia LCP, co doprowadziło do dziesięcioleci walki z dyskryminacją. Tak więc Quilombos i chłopi z regionu mają bliskie relacje z pewnym udziałem małżeństw pomiędzy społecznościami.

Ciągłe próby pokonania towarzyszy poszły na marne; obszar rewolucyjny istnieje od 22 lat i nadal rozwija swój kolektywny projekt.

4. Obecna sytuacja²

Istnieją dziesiątki obszarów, które zostały przejęte przez LCP w różnych stanach Brazylii, a każdy z nich znajduje się na innym etapie rozwoju (pomocy wzajemnej lub spółdzielczym). Społeczności żyjące na tych obszarach stosują linię „Nosso Caminho”, która tworzy wśród nich wysoki poziom jedności politycznej, mimo że niektóre obszary są oddalone od innych, niektóre oddzielone kilkoma tysiącami kilometrów.

Ruch stoi obecnie w obliczu sytuacji, w której oportuniści, niezdolni do rozwiązania problemów kryzysu rozkładu biurokratycznego kapitalizmu w kraju, pogłębionego przez obecny międzynarodowy kryzys gospodarczy, zostali zastąpieni przez rząd faszystowskiego Bolsonaro, który zachęcał do masakr biednych chłopów i uciskanych mniejszości (głównie rdzennych i Quilombos), tworząc specjalne siły wojskowe, których zadaniem jest represjonowanie. Używanie uzbrojonych pojazdów, a nawet helikopterów do eksmisji stało się powszechne.

Przeciwko wzrostowi brutalności eksmisji, LCP zwiększa poziom oporu i dąży do większej jedności we wszystkich warstwach uciskanych mas, takich jak te dotknięte górnictwem, budową zapór, uprawą jednorodnych lasów (eukaliptusa), w tym miejskich mas robotniczych.

Sytuacja w kraju wymaga zwiększenia intensywności walki; subiektywne warunki pokazały w swojej 25-letniej historii walki, że jest ona w stanie stawić opór i podnieść świadomość mas. Te dwa czynniki napędzają ruch chłopski w Brazylii w kierunku jakościowego skoku w walce o Rewolucję Agrarną.

Źródła części autorskiej:

1. https://www.redspark.nu/redspark-originals/the-lcp-is-laying-the-basis-for-building-new-power-in-the-countryside-of-brazil/

2. https://anovademocracia.com.br/lcp-morte-bandidos-area-ro/

3. https://tribuneofthepeoplenews.wordpress.com/2021/10/18/brazil-3000-police-mobilized-to-massacre-peasants-at-camp-tiago-dos-santos/

4. https://redherald.org/2025/08/14/brazil-rondonia-victorius-demonstration-to-celebrate-the-30th-anniversary-of-the-heroic-peasant-resistance-of-santa-elina/

5. https://www.redspark.nu/redspark-originals/from-the-quilombos-to-the-poor-peasants-league-the-500-year-history-of-struggle-for-land-in-brazil/

25 Lipca 2025 roku, po 41 latach niewoli więzienie we francuskim Lannemezan, opuszcza Georges Ibrahim Abdallah – najdłużej przetrzymwany więzień polityczny w całej Europie. Abdallah był wojownikiem sprawy palestyńskiej od czasów swojej młodości, pochodzący z chrześcijańskiej rodziny z Libanu, więziony był od 1984 roku we Francji za rzekomy współudział w zabójstwach attache wojskowego z USA i izrealskiego dyplomaty, które miały miejsce w Paryżu w 1982 roku. Osądzony za nie w 1987 roku, pomimo braku dowodów bezpośrednio łączących go z zabójstwami został skazany na dożywocie z możliwością zwolnienia warunkowego po 15 latach.

Jego procesowi towarzyszyły liczne nieprawidłowości, które miały na celu bezpodstawnie uwięzić go na resztę życia. Począwszy od odkrywania materiału dowodowego w jego rzekomej kryjówce lata po rozpoczęciu procesu, przez obsadzenie jednego z jego prawników agentem francuskiego wywiadu, skończywszy na wyroku surowszym niż żądał sam prokurator, uwzględniający rzeczywistą wagę materiału dowodowego. Od 1999 roku Abdallah i jego obrona dziesiątki razy bezskutecznie domagali się zwolnienia warunkowego. Prawie każdy pozytywnie rozpatrzony wniosek odrzucany był w II instancji po apelacjach “anty-terrorystycznej” prokuratury i przy bezpośrednich interwencjach Departamentu Stanu USA. W 2013 roku pomimo podtrzymania, przez sąd II instancji decyzji o jego uwolnieniu, ówczesny minister spraw wewnętrzny Francji Manuel Valls nie podpisał dokumentów nadających bieg deportacji Abdallaha do Libanu. Udowadniając że jest on przetrzymywany w kraju jako zakładnik, nawet wbrew woli sądownictwa.

O jego uwolnienienie niestrudzenie walczyła: Zjednoczona Kampania na Rzecz Uwolnienia GIA (CUPLGIA); presją społeczną, akcjami solidarnościowymi i protestami z udziałem dziesiątek tysięcy osób w ponad 30 francuskich miastach, wielu krajach Europy, Ameryki, Afryki i Azji Zachodniej. Wymusiła ona dziś na państwie francuskim wypuszczenie najstarszego wieźnia politycznego na naszym kontynencie.

Walka o jego wolność na zawsze pozostanie symbolem siły międzynarodowego oporu, kruszącym iluzje demokratycznego procesu, który ponad siłę aparatu represji ulega jedynie przed mocą solidarności uciśnionych ludzi świata, konsekwetnych antyimperialistów, zrzeszonych wokół ruchu solidarności i walki Palestyny, jej więźniów i jej męczenników. Niech to zwycięstwo daje nam motywację w walce o uwolnienie wszystkich więźniów politycznych sprawy palestyńskiej, od starego kontynentu, po tysiące przetrzymywanych jako zakładnicy, przez wojska okupanta.

Niech Żyje wolność i opór Palestyny!

Chwała więźniom i męczennikom sprawy palestyńskiej!

Nigdy nie będziecie szli sami!

Precz z amerykańsko-syjonistyczną wojną!

Niech żyje walka Ludzi Iranu!

W zeszłym tygodniu, izrael rozszerzył swoją grabieżczą wojnę przeciw najszerszym masom Azji Zachodniej, o bezpośrednią wojnę przeciw Iranowi. Przeprowadził zmasowany atak z zaskoczenia na instalacje atomowe, przywódctwo i naukowców Islamskiej Republiki Iranu. Sam atak miał miejsce za przyzwoleniem i z pomocą w postaci dywersji dyplomatycznej USA – bezapelacyjnie leżąc w zbieżności z interesami amerykańskimi. Od tego czasu, w odpowiedzi na agresję syjonistyczną, państwo irańskie podejmuje się operacji przeciw izraelskim obiektom wojskowym, rządowym, logistycznym i gospodarczym. Izrael natomiast, w zgodzie ze swoim terrorystycznym modus operandi podjął się w ostatnich dniach ataków na irańskie szpitale, uczelnie, rozgłośnie medialne i inne cele cywilne. Kontynuuje on swoje natarcie już nie tylko przeciw celom islamskiej republiki, jednak uderza równolegle we wszystkie “cele” kraju, na czym jak w każdej wojnie bezapelacyjnie cierpią najbiedniejsi: robotnicy, chłopi, drobni sprzedawcy w nieformalnej i formalnej ekonomii, których życie w przeciwieństwie do insfrastruktury strategicznej i dobrobytu reżimowych bogaczy nie odbuduje się kosztem społeczeństwa.

W nocy 22 czerwca miał jednak miejsce bezpośredni atak amerykańskich wojsk na ewekuowane wcześniej irańskie obiekty atomowe w Fordo, Natanz i Isfahanie.

W tej sytuacji absolutną podstawową jest zrozumienie, iż w agresji na Iran nie chodzi absolutnie o powstrzymanie potencjału atomowego islamskiej republiki, ale w planie maksimum amerykanie i syjoniści walczą o “zmianę reżimu” na modłę takiego posłusznego imperializmowi amerykańskiemu, dla potrzeby realizacji swojej hegemonistycznej polityki w Azji Zachodniej. Dla izraela jako tworu kolonialnego okupującego Palestynę, będącego na bezpośrednich usługach imperializmu amerykańskiego, realizacja takiej hegemonii przez USA jest nieodłącznym elementem w planie kolonizacji Palestyny i Wzgórz Golanu.

Reżim irański poprzez swoje wsparcie udzielane ruchom powstałym jako narodowo-wyzwoleńcze, w regionie; Ansar Allah w Jemenie, Hezbollahowi w Libanie, Islamskiemu Oporowi Iraku i w mniejszym stopniu Hamasowi oraz innym frakcjom narodowego oporu palestyńskiego, stanowi jedyne państwo w Azji Zachodniej działające w sferze militarnej wbrew hegemonii amerykańskiej. Realizowana w koordynacji z tymi siłami (za wyjątkiem niezależnych politycznie i operacyjnie frakcji palestyńskich) oś zwana “Osią Oporu” w perspektywie ludobójstwa w Palestynie, rozpętanego przez syjonistyczny reżim po swojej kompromitacji w “Powodzi Al-Aqsa”, prowadzi politykę aktywnego wsparcia dla walki narodowej Palestyny. Często wsparcie to idzie wbrew strategicznym interesom tych grup wewnątrz swoich krajów (np. Hezbollah interweniując przeciw izraelowi i odpierając samodzielnie inwazję syjonistyczną osłabił tymczasowo swoją pozycję w Libanie i zmuszony został opuścić Syrię, Ansar Allah podejmując się blokad morskich wobec reżimu syjonistów rzucili na szalę swoją konsolidację Północnego Jemenu, krótko po zawieszeniu broni w wojnie domowej). Jakościowo, polityka prowadzona przez Oś Oporu od października 2023r., ma w swoim przewodnim wyrażeniu charakter antyimperialistyczny, pomimo swojego uzależnienia w różnym stopniu od Islamskiej Republiki, a tym samym wobec i jej imperialistycznych mocodawców.

Agresja amerykańsko-syjonistyczna stanowi nic więcej, niż działanie mające na celu przezwyciężenie tych realiów, w postaci obalenia reżimu irańskiego lub jego znacznego militarnego, logistycznego i ekonomicznego osłabienia, które rozszerzyć ma się na moce operacyjne osi oporu – od Libanu do Jemenu, swoją walką zmuszające imperialistów do zasiadania do negocjacji (2) (3).

W perspektywie tej sytuacji jednoznacznie wstawiamy się za prawem narodu i ludu pracującego Iranu do obrony. Realia tejże obrony dyktowane są obecnie przez wojska reżimu Mułłów pozostającego u władzy. Niewątpliwym jest, że niezależnie od tej agresji, charakter Islamskiej Republiki jako kapitalistycznego państwa półkolonialnego, prowadzącego politykę represji wobec kobiet i mniejszości narodowych (w szczególności Kurdów i Beludżów w ramach różnic wyznaniowych) pozostaje obecny i gwarantuje wszystkim ludziom pracującym i uciśnionym w Iranie prawo do rebelii. Niezmiennym jest jednak fakt, że wobec agresji dążącej do narzucenia przez hegemona światowego Iranowi swojego nowego półkolonialnego jarzma, walka o wyzwolenie społeczne nie może być oddzielna od walki przeciwko trwającej agresji. Walka narodu i ludu pracującego Iranu stanowi, wobec agresji grabieżczych jego niezbywalne prawo, tak samo jak forma jaką na potrzeby jego realizacji przyjmuje. Podkreślamy więc jednocześnie potrzebę prowadzenia tej walki, jak i potrzebę wykształcenia organizmów klasowych zdolnych przezwyciężyć jarzmo wszelkiej opresji w Iranie, prowadząc jego lud pracujący przez prawdziwie demokratyczną rewolucję nieprzerwanie, aż do tej socjalistycznej.

Historia kraju niejednokrotnie wykształcała takie organizmy, właśnie w perspektywie agresji z zewnątrz. Walka Irańczyków z grabieżczymi inwazjami, a jednocześnie o pełne wyzwolenie społeczne, naznaczona jest krwią ruchu Dżangalów i ich Republiki Gilańskiej, a z czasów obecnego państwa choćby i przez ich kontynuatorów – powstańców Sarbedaranu z Amolu (4); oraz walczących przeciw amerykańskiemu szahowi, a po jego upadku u boku ciemiężonych Kurdów – Fedejinów Ludowych (5). Islamska Republika zakopała opór tych dwóch ostatnich w swoich lochach i katowniach, przez co nawet swoją walką w służbie oporu palestyńskiego, pozostaje ona władzą tłumiącą prawdziwą siłę ponad 90 milionów mas pracujących w granicach swojego politycznego przetrwania i ekonomicznej zależności wobec Federacji Rosyjskiej i ChRL.

Podkreślamy jednoznacznie: tak jak prawo do oporu wobec imperialistycznej agresji jest dla Irańczyków niezbywalne, tak samo forma i organizacje pod którymi ta antyimperialistyczna walka narodowa toczyć się będzie, leżą tylko w ich rękach. Niesłusznym potępiać jest jakiekolwiek zgromadzenie się właśnie w obliczu agresji z zewnątrz walki Irańczyków wokół wojsk i działań reżimu, gdy mają one na celu jej odparcie. Analogicznie do tego co podkreślaliśmy w naszym wspólnym stanowisku z Czerwonymi dotyczącym wojny w Ukrainie, takie przywódctwo niesie za sobą ograniczenia wynikające z lokajstwa i uzależnienia półkolonialnych państw wobec ich mocodawców, jak i ich z własnego aparatu represji i przymusu. Nie zmienia to jednak faktu, że tak jak masy pracujące Ukrainy mają niezbywalne prawo do obrony swoich miast i wsi przed aneksją w ramach sił zbrojnych, tak samo Irańczycy mają prawo do obrony swoich miast, szpitali, uczelni i suwerenności przed obcymi atakami, w wszelkich formacjach które walczą głównie w ich obronie i pozostają dla nas słusznymi w swojej walce, gdy się tego podejmują.

Faktem jest, że agresja na Iran stanowi nieodłączny element najważniejszej misji syjonizmu – pełnej kolonizacji Palestyny. Nie może być więc ona traktowana niezależnie od tam trwającej ludobójczej wojny. Ponad rolę Iranu we wsparciu dla osi oporu, która osłabia syjonistyczną machinę wojenną od 20 miesięcy, obecne prawo do samoobrony Iranu realizuje osłabienie instytucji wojskowych i naukowych bezpośrednio uwikłanych w to ludobójstwo po stronie syjonistycznej jednostki.

Jeśli za wzór weźmiemy podobne ataki w doktrynie “Shock & Awe” na Irak, a z drugiej strony realia kapitulacji wobec długotrwałych kampanii oporu (choćby Jemenu), to wiele wskazuje, że syjoniści i ich mocodawcy oczekiwali szybkiej kapitulacji Ajatollahów lub rozpętania w kraju rebelii, a długotrwała wojna nie jest im na rękę. Przerzedzenie wojsk agresora umożliwia jednocześnie częstsze przeprowadzanie operacji oporowi palestyńskiemu, który kontynuuje swoją wzmożoną aktywność od momentu zerwania zawieszenia broni przez izrael (7). Ataki odwetowe Iranu umożliwiły do tego momentu m.in. zawieszenie operacji Maerska (głównego dostawcy uzbrojenia dla IOF) w uszkodzonym porcie w Hajfie, gdzie zniszczona została jednocześnie największa rafineria izrealska (8).

Podkreślamy tu słuszność obrony Iranu przed agresją manifestującą się poprzez niszczenie potencjału militarnego, logistycznego i ekonomicznego syjonistów – dokładnie tego, który umożliwia im realizowanie dla Ameryki ich hegemonii na całą Azję Zachodnią, a przy okazji i dążenie do siłowej aneksji Palestyny i Wzgórz Golanu.

To właśnie to jest dla nas w tym konflikcie jego przewodnim aspektem, obrona Iranu – kraju półkolonialnego, przed hegemonistyczną, grabieżczą wojną narzuconą przez USA i jej kolonię. Uderzając spowrotem w izrael, Iran służy przy okazji uciśnionym Palestyńczykom w ich walce z najbardziej zaciekłą agresją imperialistyczną. W tym momencie działania Iranu idą więc w zbieżności z największą walką narodu uciśnionego, przeciw jego ciemiężycielowi. Poza swoją słusznością wobec tej niesprowokowanej agresji, stanowią one element w globalnej walce dla postępowego rozwiązania głównej sprzeczności w eposie imperializmu: pomiędzy imperialistami, a narodami i ludami ciemiężonymi (9). Podczas gdy walka Islamskiej Republiki jest w tym aspekcie słuszna i uderza obecnie w główną sprzeczność w szerszej agresji o ponowny podział Azji Zachodniej, dążący do hegemonii jankeskiej, to podkreślamy raz jeszcze potrzebę walki ludu pracującego Iranu w ramach swoich organizmów klasowych, ażeby posiadał on narzędzie do przezwyciężania swojej głównej sprzeczności w czasach “pokoju” – Islamskiej Republiki, będącej narzędziem imperializmu rosyjskiego i chińskiego. Parafrazując stanowisko z Turcji – są to walki, które się nie wykluczają, a wręcz dopełniają.

W tej sytuacji wzywamy wszystkich postępowych, antyimperialistycznych i prawdziwie demokratycznych ludzi w kraju i na świecie, do potępienia agresji amerykańsko-syjonistycznej. Do walki z jej przejawami w każdej sferze życia społecznego, z pełnią świadomości głosimy, że każdy wzywający do współpracy z amerykańskim imperium zła jest wrogiem postępu ludzkości, a tych którzy gotowi przyjąć są ich rozkazy, spotkać winny karabiny uciśnionych gospodarzy. Jeśli przetrwają spotkanie z nimi, niech już sami nigdy nie zaznają spokoju i we własnych domach. Jednocześnie eskalować musimy ruch solidarności z Palestyną, na jak najszersze antyimperialistyczne podłoże, pamiętając o szczególności sprawy palestyńskiej, dążąc do prawdziwie bojowego antymilitaryzmu, który u podłoża klasowego umożliwi najskuteczniejsze działania. Całkowite blokady zębatek imperialistycznej machiny wojennej. Niech każda fabryka, port, lotnisko, terminal i magazyn będzie dla imperialistów nową Cieśniną Bab al-Mandab! Niechaj każda iskra agresji w Iranie, zamienia się w pożar stepu pod nogami syjonistów!

Niech Żyje walka ludu Iranu! Od Gilanu po Amol, od Kurdystanu po Beludżystan!

Niech Żyje opór narodu Palestyny!

Niech Żyje opór Jemenu, Libanu i wszystkich ludzi Bliskiego Wschodu!

Śmierć agresji USA!

Śmierć agresji syjonizmu!

Niech Żyje walka uciśnionych ludzi świata! Od Iranu do Palestyny, od Bastaru po Kurdystan, od Terra del Fuego do Rio Grande, od Papui po Masbate!

Źródła:

1) https://www.middleeasteye.net/live-blog/live-blog-update/israel-strikes-iranian-red-crescent-building-tehran

2) https://theworker.news/2025/05/07/u-s-imperialists-capitulate-to-yemeni-armed-resistance-with-ceasefire/

3) https://theworker.news/2024/11/28/israel-defers-to-ceasefire-with-hezbollah-after-failed-ground-invasion/

4) https://www.bannedthought.net/International/RIM/AWTW/1985-4/AWTW-04-Iran-DefeatedArmies.pdf

5) https://foreignlanguages.press/colorful-classics/fedai-guerillas-speak-on-armed-struggle-in-iran/

6) https://www.czerwoni.org/trzeci-rok-inwazji-na-ukraine/#more-3091\

7) https://theworker.news/2025/05/31/palestinian-resistance-picks-up-since-israel-broke-ceasefire-in-march/

8) https://www.middleeasteye.net/news/maersk-temporarily-halts-operations-israels-haifa-port-after-iran-strikes

9) https://ail-red.com/ideological-political/ (rozdział: THE ANTI-IMPERIALIST STRUGGLE OF THE PEOPLES OF SEMI-COLONIAL COUNTRIES)

10) https://redherald.org/2025/06/17/political-bureau-of-the-tkp-ml-let-us-raise-the-revolutionary-resistance-of-the-peoples-against-zionist-aggression-and-imperialist-war-provocations/

(Nieoficjalne tłumaczenie artykułu od Yeni Demokrasi)
Poniższe tłumaczenie wraz ze wstępem stanowi materiał edukacyjny umożliwiający lepsze zrozumienie sytuacji geopolitycznej w Turcji i regionie. Poprzez przybliżenie szerzej nieznanej perspektywy na dynamikę kurdyjskiego konfliktu narodowego oraz jego wpływu i historycznego ustosunkowania się co do niego sił wewnątrz konfliktu klasowego w Turcji, ma za cel poszerzyć zasób wiedzy odbiorców zainteresowanych tymi konfliktami. Przekład nie stanowi odzwierdciedlenia poglądów osób autorskich, ani nie manifestuje w żaden sposób ich stanowiska co do tez w nim postawionych.

Wstęp

12 Maja 2025 roku Partia Pracujących Kurdystanu (PKK), ogłosiła przystąpienie do rozwiązania swoich struktur, zgodnie z wolą przejścia od walki zbrojnej do “procesu demokratycznego” wyrażoną, przez przywódcę grupy Abdullaha Öcalana w jego lutowym apelu “Wezwanie do pokoju i społeczeństwa demokratycznego”.

PKK od 1984 roku prowadziło partyzancką walkę zbrojną przeciw państwu tureckiemu, stanowiąc główne ugrupowanie wewnątrz kurdyjskiego ruchu narodwego. Z politycznej i ideologicznej spuścizny PKK wywodzą się siostrzane ugrupowania w pozostałych częściach Kurdystanu, jak choćby syryjskie PYD, które stanowi główną siłę polityczną odpowiedzialną za powstanie Rożawy.

Poniższe tłumaczenie stanowi krytykę tez postawionych w apelu, z perspektywy ich zakłamań historycznych, manipulacji realiów politycznych oraz zarysowywuje źródło błędnych i prowadzących do kapitulacji założeń na kwestie samostanowienia narodowego, wynikających z odejścia PKK i Öcalana od marksizmu na rzecz demokratycznego konfederalizmu, wraz z jego uwięzieniem, przez państwo tureckie w 1999 roku. Zdecydowaliśmy, że krytyka ta stanowi wartościowe źródło wiedzy na temat dynamik zarówno kurdyjskiego ruchu narodowego, jak i rewolucyjnego ruchu klasowego w Turcji. Napisana jest w duchu krytyki marksistowskiej zgodnej z pozycjami Ibrahima Kaypakkayi.

Kaypakkaya był założycielem TKP/ML, które w 1972 roku, 12 lat przed rozpętaniem walki zbrojnej przez PKK, podjęło się walki partyzanckiej w kurdyjskiej prowincji Dersim. Łącząc przewodnio walkę o rewolucje demokratyczną w państwie tureckim, z walką o całkowite prawo do samostanowienia dla narodu kurdyjskiego. Z ponad 50 letnią historią oporu zbrojnego, który u swojego szczytu rozciągał się od wybrzeży Morza Czarnego, po południowe granice tureckiego Kurdystanu, krytyka w tym duchu stanowi wyrażenie praktycznych rewolucyjnych tendencji, które ponad dekadę przed PKK wykazały prawdziwość istnienia warunków pod walkę zbrojną na tureckiej i kurdyjskiej wsi. Nie sprowadza się więc ona, jak niektóre krytyki, jedynie do metafizycznego wyrażenia woli wobec procesu rewolucyjnego w regionie.

Sam Kaypakkaya po swoim schwytaniu, przez armię turecką w przeciwieństwie do Öcalana, nie podjął dialogu z faszystowskim państwem. Nie wydawszy informacji na temat żadnego ze swoich towarzyszy, poddawany wielomiesięcznym torturom w więzieniu w Amed, zginął w ich wyniku 18 Maja 1973 roku, mając jedynie 24 lata. W ten sposób jego rola w marksistowskim zrozumieniu procesów politycznych i klasowych we współczesnej Turcji, uzupełniona została symbolem prawdziwie bezkompromisowej walki, która jeszcze wyraziściej kontrastuje z obecnymi działaniami przywódctwa PKK.

Yeni Demokrasi: “Wezwanie do pokoju i społeczeństwa demokratycznego” i ogłoszenie oczywistego

„Wezwanie do pokoju i społeczeństwa demokratycznego” Abdullaha Öcalana jest dokumentem potępiającym kurdyjską walkę narodowowyzwoleńczą

Przywódca kurdyjskiej walki narodowej, Abdullah Öcalan, który jest więziony od 26 lat, swoim oświadczeniem zainicjował nowy proces w kurdyjskiej kwestii narodowej. Po spotkaniu parlamentarzystów partii DEM z Abdullahem Öcalanem w więzieniu İmralı, gdzie jest on przetrzymywany, publicznie zaprezentowano „Tekst apelu” przygotowany przez Abdullaha Öcalana. Oświadczenie wzywa PKK do rozbrojenia i rozwiązania się, proponując proces „pokojowy” oparty na pojednaniu z państwem tureckim. Wezwanie to nie jest taktycznym manewrem, ale logicznym wynikiem pojednawczej, reformistycznej i antymarksistowskiej linii, która była systematycznie budowana przez wiele lat.

Wezwanie to, które jest zgodne ze strategiczną orientacją państwa tureckiego opracowaną w ramach dyskursu „wzmacniania frontu wewnętrznego”, będzie miało również wpływ na imperialistyczne projekty i regionalną równowagę sił.

To, jak wezwanie Abdullaha Öcalana do rozbrojenia i rozwiązania PKK zostanie odebrane przez kierownictwo PKK i kurdyjski ruch narodowy w ogóle, stanie się jasne w nadchodzącym czasie. W pierwszym oświadczeniu wydanym w imieniu PKK po „wezwaniu do rozbrojenia i rozwiązania” ogłoszono, że zastosuje się ona do wezwania Öcalana i ogłosiła zawieszenie broni. Podczas gdy członkowie delegacji partii DEM, którzy spotkali się z Abdullahem Öcalanem i przedstawili oświadczenie opinii publicznej, podeszli do sprawy tak, jakby problem kurdyjski został rozwiązany, tworząc wrażenie, że „zapanował pokój”, z drugiej strony państwo tureckie kontynuuje ataki na partyzantów, a Erdoğan, wraz ze wszystkimi czołowymi postaciami wojskowo-wywiadowczej i cywilnej biurokracji, nadal grozi kurdyjskim siłom narodowym. Wezwanie Öcalana, że „PKK musi się rozwiązać” jest niczym innym jak dostosowaniem się do imperialistycznej i faszystowskiej strategii, która wymaga likwidacji organizacji rewolucyjnej. Wezwanie to jest atakiem nie tylko na walkę zbrojną PKK, ale także na rację bytu kurdyjskiego ruchu narodowego i jego prawo do rewolucyjnego oporu.

Sformułowanie „integracja z państwem i społeczeństwem, tak jak zrobiłoby to dobrowolnie każde nowoczesne społeczeństwo i partia, które nie zostały zmuszone do nieistnienia”, zaleca Kurdom asymilację z państwem tureckim i poddanie się systemowi aneksjonistyczno-kolonialistycznemu.

Strategia państwa tureckiego polegająca na kooptacji kurdyjskiego ruchu narodowego w celu zabezpieczenia „frontu wewnętrznego”

Uznanie oświadczenia Öcalana jedynie za wewnętrzną debatę w PKK jest ograniczeniem tej kwestii do wąskich ram. Atmosfera polityczna przed i po tym wezwaniu pokazuje, że perspektywa przedstawiona w wezwaniu jest zgodna z nowym strategicznym manewrem państwa tureckiego. Nowa orientacja polityczna państwa tureckiego, opracowana w połączeniu z dyskursem „wzmacniania frontu wewnętrznego”, ma na celu przede wszystkim zneutralizowanie kurdyjskiej walki narodowej, uczynienie dynamiki rewolucyjnej nieskuteczną i zintegrowanie ruchu kurdyjskiego z systemem poprzez zmuszenie go do pojednania z państwem. Pod przykrywką „wzmacniania frontu wewnętrznego” państwo tureckie próbuje zintegrować kurdyjski ruch narodowy z systemem, aby zapewnić wewnętrzną stabilność. Wypowiedzi Erdoğana i Bahçeli wskazują, że za tym wezwaniem kryje się nie tylko „proces pokojowy”, ale także próba wzmocnienia regionalnej pozycji Turcji.

U podstaw tej strategii leży cel zapobiegania międzynarodowemu uznaniu statusu uzyskanego przez Kurdów w Syrii i poszerzania pola manewru Turcji w regionie poprzez neutralizację ruchu kurdyjskiego wewnątrz kraju. Wsparcie udzielone przez USA, UE i Izrael ruchowi kurdyjskiemu w regionie wymusiło nowy strategiczny ruch ze strony Turcji. Wezwanie Öcalana pojawiło się właśnie teraz i jest zgodne z regionalnymi planami państwa tureckiego.

Rozumie się, że ta nowa strategia opracowana przez państwo tureckie składa się z kilku elementów:

Po pierwsze, przez lata tureckie klasy rządzące odczuwały potrzebę opracowania nowej strategii w celu złagodzenia wewnętrznych sprzeczności w obliczu kryzysów gospodarczych, niestabilności politycznej, walk o władzę w elicie rządzącej, kurczenia się gospodarki, niemożliwego do opanowania zubożenia, rosnącego niezadowolenia społecznego wśród klasy robotniczej i ludu, regionalnej dynamiki wojennej i imperialistycznych walk o władzę w regionie.

Agresywna polityka Izraela w Palestynie i masakry w Strefie Gazy, obalenie reżimu Assada w Syrii i wzmocnienie statusu syryjskich Kurdów zachwiały regionalną równowagą. Wolna Armia Syryjska, którą Turcja od dawna sponsoruje, okazała się nieskuteczna przeciwko Kurdom, a poza obszarami, które okupuje, Turcja nie osiągnęła oczekiwanego sukcesu. Do tej pory Turcja zarządzała sytuacją, wykorzystując sprzeczności między imperialistycznymi mocarstwami i powstałe luki, ale nowa sytuacja i równowaga sił wyeliminowały możliwość kontynuowania tej polityki. Ruch kurdyjski w Syrii umocnił się pomimo całej agresji państwa tureckiego i jego bojówek.

Dlatego też dyskurs o „froncie wewnętrznym” został opracowany jako narzędzie do zarządzania tymi kryzysami i sprzecznościami. Tureckie klasy rządzące dążą do zmiękczenia ruchu kurdyjskiego pod pozorem „sojuszu turecko-kurdyjskiego” i, zapewniając jedność wewnętrzną, starają się również polegać na sile Kurdów w regionie.

Przez lata kurdyjski ruch narodowy był jednym z największych wyzwań dla państwa tureckiego, które zdefiniowało go jako „kwestię przetrwania”. Prawdziwym problemem dla państwa tureckiego nie jest uznanie politycznych i narodowych praw Kurdów, ale złamanie rewolucyjnej dynamiki ruchu kurdyjskiego i integracja ludu kurdyjskiego z systemem. Nowa strategia państwa tureckiego ma zatem na celu kontrolowanie ruchu kurdyjskiego i oddalenie go od rewolucyjnej i niezależnej linii walki. Dlatego też wezwanie Abdullaha Öcalana nie może być oceniane w oderwaniu od nowej orientacji państwa tureckiego.

Podobnie jak wszystkie kwestie narodowe w naszej erze, kwestia kurdyjska jest nie tylko sprawą między bezpośrednio konfrontującymi się siłami, ale także wiąże się z interwencją imperialistów i reakcyjnych państw regionalnych. W związku z tym rozwój tego procesu nie będzie zależał wyłącznie od stanowiska kierownictwa PKK, które zadeklarowało, że zastosuje się do wezwania Abdullaha Öcalana, i państwa tureckiego, ale także od zaangażowania licznych podmiotów międzynarodowych.

Dynamika władzy na Bliskim Wschodzie zmienia się po obaleniu reżimu Assada przez siły islamistyczne i Syryjską Armię Narodową wspieraną przez USA, UE i Turcję. Kurdyjskie siły narodowe, poprzez sojusze, które zawarły z innymi regionalnymi potęgami, stały się jednym z głównych aktorów w wyłaniającym się regionalnym równaniu. Syryjskie Siły Demokratyczne kontrolują znaczną część zasobów gospodarczych Syrii. Po upadku reżimu Assada Syria została de facto podzielona na wiele części. Lud Druzów w Syrii również ustanowił odrębną strukturę władzy w swoich regionach, odmawiając uznania nowego syryjskiego rządu i ma izraelskie wsparcie. Izrael jest obecnie najbardziej wpływową siłą w Syrii i okupuje znaczną część kraju. Izrael zyskał ogromną przewagę wzdłuż korytarza Gazy, Libanu i Syrii. Sytuacja ta jest całkowitą porażką polityki państwa tureckiego w Syrii, a Turcja jest głęboko zaniepokojona ekspansją Izraela. Podstawowym powodem spotkań z Abdullahem Öcalanem jest rosnąca siła ruchu kurdyjskiego w odpowiedzi na rozwój sytuacji w regionie, a zwłaszcza rosnące wsparcie Izraela.

Podczas gdy państwo tureckie określa swoją politykę regionalną, wykorzystując sprzeczności między imperialistycznymi mocarstwami, kurdyjski ruch narodowy wszedł w proces uzyskiwania statusu międzynarodowego poprzez zapewnienie wsparcia ze strony sił imperialistycznych. W obliczu wspieranej przez Turcję Syryjskiej Armii Narodowej, która w dużej mierze składa się z dżihadystycznych najemników spoza Syrii, nie tylko imperialiści z USA i UE, ale także Izrael, który zwiększył swoje regionalne wpływy, zapewnili Kurdom wsparcie. Izraelscy urzędnicy wielokrotnie ostrzegali nową administrację Damaszku, aby nie atakowała Kurdów. Podobne ostrzeżenia wystosowali również ministrowie spraw zagranicznych Niemiec i Francji oraz przedstawiciele UE podczas spotkań z nowymi władzami Syrii po Assadzie. Podczas gdy równanie regionalne nie zostało jeszcze rozstrzygnięte, rozwój wydarzeń sugeruje, że region kurdyjski w syryjskim Kurdystanie zyskuje coraz większą legitymację międzynarodową, a wkrótce Kurdowie w tym regionie umocnią swoją kontrolę pod rządami uznanymi na arenie międzynarodowej. Udział Yunusa Behrama jako przedstawiciela Rojavy w Konferencji Monachijskiej, która odbyła się w dniach 14-16 lutego 2025 r., jest bardzo znaczącym wydarzeniem w tym zakresie. Po raz pierwszy Kurdowie z Rojavy byli oficjalnie reprezentowani na tak ważnym spotkaniu międzynarodowym, co jeszcze bardziej poprawiło ich status w Syrii.

Kompromis, pragmatyzm i zastąpienie linii rewolucyjnej

Wezwanie Öcalana należy oceniać w kontekście historycznym kurdyjskiego ruchu narodowego, jego wpływu na walkę klasową w Turcji oraz regionalnej polityki systemu imperialistycznego. Kurdyjski ruch narodowy nie tylko przez lata kształtował walkę Kurdów o wolność, ale także odegrał decydującą rolę teoretyczną, ideologiczną i polityczną w rewolucyjnych i lewicowych ruchach w Turcji. Dlatego też każdy krok podjęty w kurdyjskiej walce narodowej wpływa nie tylko na sam ruch, ale także na dynamikę władzy w Turcji i szerszym regionie.

W tym kontekście wezwanie Öcalana należy analizować nie tylko pod kątem wewnętrznego kierunku politycznego kurdyjskiego ruchu narodowego, ale także w odniesieniu do równowagi sił politycznych w Turcji, dynamiki konfliktu regionalnego i projektów imperialistycznych.

Kwestia kurdyjska to nie tylko kwestia praw narodowych. Jest również kluczowym czynnikiem kształtującym dynamikę rewolucyjną w Turcji. Kurdyjski ruch narodowy od dawna jest siłą wpływającą na trajektorię walki klasowej w Turcji. Walka ta dotyczyła nie tylko praw narodu kurdyjskiego, ale także wpłynęła na radykalizację lub reformistyczne tendencje tureckiej klasy robotniczej i ruchu lewicowego. Dlatego też następna faza zapoczątkuje nowy etap walki klasowej w Turcji.

Oświadczenie Abdullaha Öcalana nie jest zgodne z powszechnie przyjętymi definicjami, takimi jak „walczące siły ostatecznie zasiadają do stołu negocjacyjnego” lub „każda wojna ma swój koniec”. Choć może się tak wydawać na pierwszy rzut oka, rzeczywistość jest inna. Kiedy walczące strony zasiadają do stołu negocjacyjnego, osiągają kompromis oparty na wzajemnych ustępstwach i wspólnej płaszczyźnie. Jednak w wezwaniu Öcalana rozumienie „kompromisu” jest definiowane poprzez „samo-potępienie”.

Analizując reakcje środowisk rewolucyjnych, staje się oczywiste, że niektóre z nich nie sprzeciwiły się wprost wezwaniu, podczas gdy inne pośrednio je poparły lub poparły poprzez swoje milczenie. Kręgom tym albo brakuje zasadniczego spojrzenia na kwestię narodową, albo, ze względu na ich długotrwałe pragmatyczne relacje z kurdyjskim ruchem narodowym, nie potępiają otwarcie reakcyjnego charakteru tego wezwania, a w niektórych przypadkach nawet udzielają milczącego wsparcia. Przyjmując takie stanowisko, grupy te nie tylko odrzucają zasadę prawa narodów do samostanowienia, ale także zaprzeczają prawu uciskanych klas do rewolucji, tym samym pozbawiając sensu własne istnienie.

Zapewnienie pomocy osaczonemu państwu tureckiemu poprzez likwidację dynamiki rewolucyjnej

„Wezwanie do Pokoju i Demokratycznego Społeczeństwa” stanowi najnowszy wyraz systematycznej orientacji ideologicznej i politycznej, mającej na celu likwidację kurdyjskiej walki narodowej. Wezwanie to ma na celu porzucenie niezależnej, zorganizowanej walki narodu kurdyjskiego, zintegrowanie jej w granicach państwa tureckiego, zredukowanie kurdyjskich praw narodowych do ich najbardziej bezsensownej formy i przekształcenie kurdyjskiej walki narodowej zgodnie z interesami tureckich klas rządzących.

Tekst wezwania próbuje ukryć prawa narodowe i walkę o wolność narodu kurdyjskiego pod terminami „społeczeństwo demokratyczne” i „pokój”. Przy bliższym przyjrzeniu się, nie proponuje on ani rozwiązania, które umożliwiłoby narodowi kurdyjskiemu zabezpieczenie jego narodowo-demokratycznych praw, ani nie oferuje żadnej krytyki aneksjonistycznej struktury istniejącego systemu. Zamiast tego prezentuje podejście, które zniekształca realia historyczne i jest zgodne z argumentami tureckiej klasy rządzącej.

Wezwanie Öcalana zniekształca korzenie kwestii kurdyjskiej i stara się zdelegitymizować walkę narodu kurdyjskiego. Fałszywie przypisuje pochodzenie kwestii kurdyjskiej nie kolonialistycznej, aneksjonistycznej i masakrującej strukturze państwa tureckiego, ale „klimatowi przemocy w XX wieku” i wpływowi „realnego socjalizmu”. Öcalan wyjaśnia powstanie PKK w kategoriach „XX wieku, najbardziej gwałtownego stulecia w historii, dwóch wojen światowych, realnego socjalizmu i skutków zimnej wojny” i twierdzi, że stanowiło to podstawę organizacji. Jest to celowe zniekształcenie, które manipuluje egzystencjalnymi przyczynami PKK i kurdyjskiej walki narodowej.

Öcalan chce przedstawić PKK jako historyczną aberrację i stworzyć jej wizerunek jako fałszywego ruchu „pod wpływem realnego socjalizmu”. Wysiłki te mają na celu pozbawienie kurdyjskiego narodu demokratycznych praw i walki o niepodległość znaczenia oraz zlikwidowanie zorganizowanego oporu.

Twierdzenie, że PKK „powinno zostać rozwiązane, ponieważ popadło w brak znaczenia i nadmierną powtarzalność” jest jedynie odzwierciedleniem ideologicznej transformacji Öcalana. Racją bytu ruchu narodowowyzwoleńczego nie jest ideologiczne odchylenie, ale rzeczywiste żądania ludu i praktyki państwa kolonialnego. Podczas gdy państwo tureckie nadal odmawia najbardziej podstawowych praw ludności kurdyjskiej, twierdzenie, że PKK stała się zbędna, jest jedynie legitymizacją aneksjonistyczno-kolonialnej polityki państwa tureckiego.

W ten sposób manipuluje się prawdą historyczną, zwalniając państwo tureckie z odpowiedzialności, jednocześnie zrzucając winę na lud kurdyjski i kurdyjski ruch narodowy, który walczył i poniósł ciężkie ofiary w obronie swoich praw. Podejście to, systematycznie rozwijane przez Öcalana przez wiele lat, osiągnęło obecnie etap, w którym nie wymaga już żadnych pośrednich uzasadnień, otwarcie dążąc do legitymizacji podporządkowania narodu kurdyjskiego tureckim klasom rządzącym.

Ignorując politykę zaprzeczania i unicestwiania Kurdów przez państwo tureckie, przedstawia integrację z państwem jako rozwiązanie, tworząc iluzję, że Turcja się demokratyzuje i że „procesy rozwiązania” dla Kurdów postępują. Jednak nawet dziś, nie tylko w granicach Turcji, ale także poza nimi, ataki na kurdyjskie prawa narodowe są systematycznie kontynuowane.

Zniekształcanie rzeczywistości historycznej i obiektywnych podstaw kurdyjskiej kwestii narodowej w celu zbudowania „turecko-kurdyjskiego sojuszu”

„1000 lat turecko-kurdyjskiego sojuszu” Öcalana jest powtórzeniem historycznego kłamstwa. Twierdzenie, że w przeszłości istniał „dobrowolny sojusz” między Turkami a Kurdami, jest próbą ukrycia polityki ucisku, masakr i asymilacji prowadzonej przeciwko ludowi kurdyjskiemu od czasów Imperium Osmańskiego do dnia dzisiejszego.

Od momentu powstania Republiki, prawo Kurdów do autonomii było uzurpowane, ich bunty były krwawo tłumione, a ich tożsamość była systematycznie ignorowana. Polityka zaprzeczania i unicestwiania stosowana wobec Kurdów od Koçgiri po Dersim, od masakry w Zilan po dzień dzisiejszy pokazuje, że nie mamy do czynienia z „dobrowolnym sojuszem”, ale z administracją kolonialną.

Twierdzenie, że „ostatnie 200 lat kapitalistycznej nowoczesności próbowało zerwać ten sojusz” jest reakcyjnym podejściem, które ukrywa korzenie kwestii kurdyjskiej, wybiela zbrodnie państwa tureckiego i stawia kurdyjską walkę narodową na celowniku. Chociaż skutki kapitalizmu są faktem, głównym powodem, dla którego lud kurdyjski znajduje się pod uciskiem narodowym, jest państwo tureckie i jego aneksjonistyczno-kolonialna polityka, kształtowana zgodnie z interesami systemu imperialistycznego.

Kurdyjski ruch narodowy został historycznie ukształtowany w opozycji do polityki państwa tureckiego polegającej na zaprzeczaniu, unicestwianiu i przymusowej asymilacji, która oscylowała między represjami a integracją od Imperium Osmańskiego do Republiki, od początku XX wieku do dnia dzisiejszego. Ta historyczna walka nie dotyczy jedynie zapewnienia praw narodowi kurdyjskiemu; jest ona również wynikiem faszystowskiej natury państwa tureckiego.

W okresie osmańskim Kurdowie utrzymywali swoją egzystencję w ramach autonomicznych struktur, ale wraz ze wzrostem centralizacji i rozwojem nowoczesnego modelu państwa narodowego wprowadzono politykę asymilacji i eksterminacji. Na mocy traktatu z Lozanny (1923) Kurdowie znaleźli się pod zwierzchnictwem nowo utworzonej Republiki Turcji, a ich tożsamość narodowa została zanegowana.

We wczesnych latach republiki kurdyjskie powstania były brutalnie tłumione przez państwo, a główne rewolty, takie jak Bunt Szejka Saida, Powstanie Koçgiri, Opór Ağrı i Powstanie Dersim zakończyły się masakrami. Po brutalnym stłumieniu powstania w Dersim w 1938 r. prawa polityczne i społeczne Kurdów zostały jeszcze bardziej ograniczone, a polityka asymilacji została zintensyfikowana za pomocą jeszcze bardziej brutalnych metod.

Powstanie PKK w 1978 r. było bezpośrednim wynikiem tego kontekstu historycznego i walki narodu kurdyjskiego o niepodległość. Jednak w oświadczeniu Öcalana przyczyny tych walk i ich cele są pomijane, co zniekształca korzenie kurdyjskiej kwestii narodowej.

Jednym z podstawowych zniekształceń historycznych Öcalana jest jego twierdzenie, że założenie PKK i walka zbrojna wynikały przede wszystkim z „wpływu realnego socjalizmu” i „brutalnej atmosfery XX wieku”. Jednak walka narodu kurdyjskiego o niepodległość i samostanowienie istniała na długo przed powstaniem PKK, a lud kurdyjski wielokrotnie powstawał przeciwko państwu tureckiemu przed utworzeniem PKK. Podejście Öcalana nie jest wymierzone wyłącznie w PKK, ale potępia całą historię kurdyjskiego ruchu narodowego.

Od teorii „demokratycznego konfederalizmu”, która wypacza zasady leninowskie w kwestii narodowej, do likwidacjonistycznego „apelu o pokój i demokratyczne społeczeństwo”

Najnowsze oświadczenie Öcalana jest kulminacją reformistycznego, antymarksistowskiego i ugodowego podejścia, które pogłębia się od lat 90-tych. Przez dziesięciolecia Öcalan opracował nowe paradygmaty, które odrzucają teoretyczne ramy marksizmu dotyczące kwestii narodowej i walki klasowej, zamiast tego opowiadając się za rozwiązaniami zgodnymi z systemem. Jego ostatnie oświadczenie nie jest zaskakujące, biorąc pod uwagę tę ideologiczną ewolucję.

W swojej teorii „demokratycznego konfederalizmu” Öcalan nie tylko odrzucił marksizm i walkę rewolucyjną, ale także zaprzeczył obiektywnym prawom kapitalizmu, odrzucając koncepcje państwa, walki klasowej i rewolucji, jednocześnie promując podejście oparte na pojednaniu z systemem imperialistycznym. Fałszywie twierdząc, że Marksowska teoria wartości pracy jest błędna i że „klasa robotnicza jest partnerem w wyzysku burżuazji”, zastępuje walkę klasową uległością i pojednaniem. Odrzuca teoretyczne i polityczne stanowiska Lenina i Stalina w kwestii narodowej, posuwając się nawet do nazwania ich „katastrofą” i wprost odrzuca prawo narodów do samostanowienia, w tym prawo do ustanowienia niepodległego państwa.

Jego najnowsze wezwanie oficjalnie deklaruje zatem perspektywę, którą od dawna budował – taką, która legitymizuje podporządkowanie się istniejącym strukturom władzy i odrzuca zarówno samostanowienie, jak i walkę rewolucyjną.

„Wezwanie do pokoju i społeczeństwa demokratycznego” to polityka impasu, a nie rozwiązanie kurdyjskiej kwestii narodowej

Niedawne oświadczenie Abdullaha Öcalana wzywające do rozwiązania PKK, zakończenia walki zbrojnej i „integracji” narodu kurdyjskiego z państwem tureckim stanowi kulminację długotrwałej linii ugodowej. Główne argumenty stojące za tym oświadczeniem są następujące:

1. Tworzenie manipulacji dotyczącej źródła kwestii kurdyjskiej i ukrywanie kolonialistyczno-aneksjonistycznej, ludobójczej i negacjonistycznej natury państwa tureckiego.

2. Przedstawianie iluzji, że nastąpiła pozytywna zmiana w podejściu tureckich klas rządzących do rozwiązania kwestii kurdyjskiej.

3. Twierdzenie, że w państwie tureckim trwa proces demokratyzacji, tworząc środowisko, które może rozwiązać kwestię kurdyjską.

4. Twierdzenie, że kwestia kurdyjska została już rozwiązana i walka zbrojna nie jest już konieczna.

5. Twierdzenie, że demokratyzacja jest możliwa dzięki reformom państwa.

6. Stwierdzanie, że żądania niepodległości, secesji i praw narodowych nie są już potrzebne.

Wszystkie te argumenty są oderwane od rzeczywistości i oparte na celowych zniekształceniach. Podstawową przyczyną kwestii kurdyjskiej jest faszystowska struktura państwa tureckiego, zorganizowanego jako półkolonia imperializmu, jego aneksjonistyczna polityka i opresyjne, kolonialne podejście do narodu kurdyjskiego. Podstawową polityką klas rządzących w Turcji zawsze było zaprzeczanie istnieniu Kurdów, pogłębianie asymilacji i wchłanianie Kurdów do systemu aneksjonistycznego poprzez uzurpowanie sobie ich praw narodowych.

Oświadczenie Öcalana stwarza iluzję, że państwo tureckie zmieniło swoją politykę dominacji wobec Kurdów i rozpoczęło proces demokratyzacji. Jednak w ostatnich latach agresja przeciwko Kurdom rozszerzyła się na iracki i syryjski Kurdystan, gminy zostały przejęte przez mianowanych przez państwo powierników, kurdyjscy przedstawiciele polityczni i przywódcy zostali poddani masowym aresztowaniom, a systematyczne operacje wojskowe zostały przeprowadzone w regionach kurdyjskich, zmuszając ludność kurdyjską do życia w ciągłym reżimie wojennym.

Ignorując tę brutalną politykę kolonialną i twierdząc, że „demokratyczne pojednanie” z państwem tureckim jest możliwe, Öcalan odwraca się od historycznego doświadczenia kurdyjskiej walki narodowej. Tureckie klasy rządzące nigdy nie porzuciły swojej polityki zaprzeczania i masakr wobec narodu kurdyjskiego. Wręcz przeciwnie, za każdym razem, gdy kurdyjski ruch narodowy był wzmacniany, państwo odpowiadało ostrzejszymi represjami. Dziś naród kurdyjski pozostaje pod aneksjonistyczną dominacją, odmawia mu się najbardziej podstawowych praw narodowych i wbrew twierdzeniom o demokratyzacji, stoi w obliczu intensywnego terroru państwowego.

Wezwanie Öcalana zasadniczo wymaga, aby naród kurdyjski całkowicie porzucił swoje prawo do niepodległości i samostanowienia. To wezwanie legitymizuje rozwiązanie oparte na asymilacji z turecką dominacją burżuazyjną i porozumieniu z państwem tureckim, które wymaga od Kurdów wyrzeczenia się własnej tożsamości. Walki narodowowyzwoleńcze są jednak rewolucyjnymi walkami przeciwko imperializmowi i kolonializmowi. Prawo narodów do samostanowienia jest rewolucyjną zasadą, której nie można zredukować do zwykłych praw kulturowych i lokalnych reform zarządzania. Naród kurdyjski ma prawo do samostanowienia, które obejmuje prawo do ustanowienia niepodległego państwa. Korzystanie z tego prawa jest kwestią, o której decyduje naród kurdyjski.

Demokratyczne pojednanie i oszustwo „pokoju”

Öcalan twierdzi, że obecne faszystowskie państwo tureckie zostanie zdemokratyzowane poprzez reformy, stwierdzając, że „drugie stulecie Republiki może mieć trwałą i braterską ciągłość tylko wtedy, gdy zostanie zwieńczone demokracją”. Jednak patrząc na strukturę reżimu politycznego w Turcji, nie jest to możliwe.

Państwo tureckie w dalszym ciągu wdraża surowe represje wobec ruchu kurdyjskiego, takie jak wyznaczanie powierników w gminach, aresztowania przedstawicieli politycznych, przeprowadzanie szeroko zakrojonych operacji i organizowanie ataków wojskowych. W takim środowisku wezwanie do „demokratycznego pojednania” jest niczym innym jak polityką, która zmusza Kurdów do poddania się poprzez ignorowanie agresji państwa.

Dyskurs mówiący, że „nie ma innej drogi niż demokracja w poszukiwaniu i realizacji systemu” jest propagandą reformizmu, która odrzuca walkę rewolucyjną i ogranicza ją do poszukiwania rozwiązań w ramach systemu. Jednak walki narodowowyzwoleńcze w historii świata pokazały, że prawdziwe rozwiązanie jest możliwe tylko poprzez zorganizowaną rewolucyjną walkę ludzi.

Oświadczenie Öcalana ma na celu likwidację obiektywnego rewolucyjnego charakteru kurdyjskiej walki narodowej. Będzie ona jednak nieuchronnie musiała stawić czoła obiektywnym ograniczeniom narzuconym przez regionalną dynamikę władzy i sprzeczności klasowe. Prawdziwe rozwiązanie nie leży w reformistycznych kompromisach i polityce zgodnej z imperialistycznymi interesami, ale w rewolucyjnej linii, która podtrzymuje prawo narodu kurdyjskiego do samostanowienia i intensyfikuje walkę z imperializmem i państwami aneksjonistycznymi.

Kwestia narodowa w epoce imperializmu i jej rewolucyjne rozwiązanie

Kwestia narodowa, odziedziczona po przeszłości, pozostaje jedną z podstawowych sprzeczności, które wymagają rozwiązania w epoce imperializmu. Zarówno walki o niepodległość w krajach półkolonialnych, jak i żądania uciskanych narodów w państwach wielonarodowych są bezpośrednim odzwierciedleniem ogólnego kryzysu systemu imperialistycznego.

Wraz z imperialistycznym etapem kapitalizmu kwestia narodowa przestała być „kwestią wewnętrzną” państw, jak w erze konkurencyjnego kapitalizmu, a zamiast tego stała się „kwestią zewnętrzną”, w którą bezpośrednio interweniują imperialistyczne mocarstwa. Lenin i Stalin wykazali, że w epoce imperializmu kwestie narodowe nie mogą być już rozwiązane poprzez niezależne burżuazyjno-demokratyczne rozwiązanie, ale jedynie poprzez rewolucję proletariacką jako część rewolucji światowej. Mao dalej rozwijał to zrozumienie, podkreślając, że walki narodowowyzwoleńcze pogłębiają kryzys imperializmu i odgrywają kluczową rolę w erze rewolucji proletariackich.

Dziś kwestie narodowe, między innymi Palestyny i Kurdystanu, są bezpośrednio powiązane z imperialistycznymi walkami o hegemonię, mechanizmami wyzysku i dominacją militarną. Imperializm manipuluje kwestiami narodowymi dla własnych interesów, dzieląc narody, podsycając nacjonalizm i kierując przeciwne ruchy ludowe przeciwko sobie. Walki narodowe stanowią jednak jeden z najsłabszych punktów systemu imperialistycznego.

Pełne i wyzwoleńcze rozwiązanie kwestii narodowej w epoce imperializmu jest obowiązkiem proletariatu. Wyzwolenie uciskanych narodów spod dominacji uciskających narodów i uścisku globalnego imperialistycznego kapitału finansowego jest możliwe tylko dzięki rewolucjom prowadzonym przez proletariat. Zdolność burżuazji do ustanowienia niezależnej i wolnej suwerenności narodowej została wyczerpana w erze imperializmu. Dlatego każda demokratyczna rewolucja musi albo zmierzać w kierunku socjalizmu, albo zostać wciągnięta w imperialistyczną zależność. Burżuazja ze swej natury dąży do stania się częścią systemu imperialistycznego. Stanie się narodem zależnym od imperializmu oznacza zatarcie wszystkich postępowych i demokratycznych zdobyczy. Jedynym sposobem dla uciskanych narodów na osiągnięcie całkowitego i ostatecznego wyzwolenia jest stworzenie politycznej polaryzacji na korzyść demokracji ludowej i zorganizowanie się na rewolucyjnej ścieżce.

Ostatnie oświadczenie Öcalana oznacza likwidację kurdyjskiej walki narodowej. Zgodnie z podstawowymi zasadami marksizmu-leninizmu-maoizmu, wolność narodu kurdyjskiego można osiągnąć jedynie na drodze rewolucyjnej. Wyzwolenie narodu kurdyjskiego jest możliwe tylko poprzez rewolucyjną walkę z imperializmem, dominującym państwem tureckim i reakcyjnymi reżimami w regionie.

80 lat temu – 8 maja 1945 roku czasu polskiego, nazistowskie Niemcy bezwarunkowo skapitulowały, kładąc kres II wojnie światowej w Europie. Z okazji tej rocznicy uczciliśmy pamięć żołnierzy Armii Czerwonej. Armii, bez której wyzwolenie spod jarzma okupacji nazistowskiego faszyzmu byłoby zwyczajnie niemożliwe.

Tak jak niepodważalnym jest dla nas fakt tego, że wysiłek i ofiara dziesiątek milionów radzieckich mas pracujących wszystkich narodowości, umożliwiły ludzkości triumf w tej największej antyfaszystowskiej walce jej dziejów, toczonej o byt albo eksterminację dziesiątek narodów, mniejszości i grup społecznych. Tak samo niepodważalnym jest dla nas to, że w kontekście tej rocznicy należy mówić o wyzwoleniu.

Wszelkie próby stawiania znaku równości pomiędzy okupacją nazistowską, a sytuacją i administracją w kraju po wojnie służą jedynie reakcyjniej polityce historycznej, rehabilitującej w ten sposób na potrzeby swojej agendy ideologicznej największe w dziejach Europy ludobójstwo. Terror dążący do całkowitej eksterminacji dzisiątek grup, jest zarówno w swojej skali jak i charakterystyce całkowicie odmienny i nieporównywalny do terroru aparatu państwowego wprowadzonego, po zakończeniu wojny. Podczas, gdy jego skala nie była nawet do skali terroru nazistowskiego zbliżona. To terror nazistowski służył jedynie interesowi niemieckiego imperializmu, a tam gdzie nie mógł tego robić; przez niewolniczy wyzysk lub kolonizację, siał wyłącznie śmierć i zniszczenie. Drugi znajdował swoje wyrażenie przewodnio w walce i terrorze o charakterze klasowym, który bez wchodzenia w jego analizę, był jednocześnie bezsprzecznie drugorzędny do odbudowy, industrializacji, a w krótkim czasie – skoku cywilizacyjnego kraju, ponad wszelkie standardy życia zastane w przedwojennej Polsce.

Tak więc, gdy dziś instrumentalizuje się lub przemilcza poświęcenie dziesiątek milionów męczenników walki o wyzwolenie spod jarzma eksterminacji – żołnierzy spod sztandaru Armii Czerwonej, Wojska Polskiego, ale również kombatatntów walczących dla realizacji antyfaszystowskich frontów ludowych w całej Europie (w Polsce Armii Ludowej i większości Batalionów Chłopskich). Zrównuje się ich z okupantem i ciemiężycielem spod nazistowskiego sztandaru – tym bardziej szłusznym jest dla nas mówienie prawdy i podtrzymywanie ich pamięci.

Tak samo, gdy z drugiej strony ich pamięć targana jest przez śmietnik, poprzez składanie im 9 Maja wieńców, przez sługusów i agentów współczesnego imperializmu rosyjskiego, a ich zwycięski sztandar używany jest jako symbol okupacji ciążącej na narodzie ukraińskim. Nie wątpiwy, że ta prawdziwa pamięć i tutaj musi być broniona, przed obustronnym; z jednej strony kłamliwym, a z drugiej strony cynicznym atakiem.

W 80 rocznicę zwycięstwa w II wojnie światowej w Europie!

Niech Żyje pamięć wszystkich antyfaszystowkich męczenników!

Śmierć imperializmowi i faszyzmowi!

Niech Żyje wyzwolenie!

Chcemy podzielić się z Wami podsumowaniem działań Akcji Antyimperialistycznej podjętymi podczas tegorocznego Święta Pracy.

Przed południem razem z Czerwonymi zgromadziliśmy się wspólnie na klasowym bloku łódzkiej demonstracji 1 majowej, organizowanej przez środowisko lewicy parlamentarnej i OPZZ. Tegoroczne pierwszomajowe wydarzenie środowiska polityków próbowały zamienić w wiec wyborczy Magdaleny Biejat, agitując jej kandydaturę w nadchodzących wyborach prezydenckich, Zgodnie z naszą pozycją co do potrzeby bojkotu trwającej farsy wyborczej udaliśmy się na demonstrację wznosząc wysoko transparent “Ani głosu na wojnę”. Był on również sprzeciwem wobec zgody kandydatów “lewicy” na militaryzację państwa kosztem usług społecznych oraz kosztem militaryzacji mas pracujących.

Po wysłuchaniu przemów, w trakcie których klaskała sobie wzajemnie śmietanka partyjnej biurokracji, rozpoczął się przemarsz ulicą Piotrkowską w stronę Starego Rynku. W jego trakcie blok wznosił klasowe, bojowe i antyimperialistyczne okrzyki. Obecność przekazu politycznego w trakcie przemarszu, (a nie tylko przy mównicy liderów Nowej Lewicy, którzy nagrywali w trakcie przemarszu materiały do kampanii) umożliwiła pracownikom wypowiedzenie się: z zewnątrz przyłączali się oni do skandowania, proponowali własne okrzyki i jak w przypadku towarzyszki zatrudnionej w oświacie – łapiąc za nasz megafon mogli dać wyraz swoim interesom, solidarności i świadomości klasowej.

Pomimo prób unikania i ignorowania bloku, wraz z ominięciem Placu Wolności, po którym zbliżyliśmy się do czoła marszu miała miejsce PR’owa katastrofa dla kandydatki Lewicy na przezydenta – Magdaleny Biejat.

Mijając nas w błysku partyjnych reflektorów, próbowała ona podłapać i zachęcić blok do skandowania jednego z haseł. Rozpoznawszy wicemarszałek Biejat, rozpoczęliśmy skandować “Nie ma żadnego pracowniczego kandydata” i “Posłowie do roboty za 3000zł”, wywołując u kandydatki (która „nie ucieka, przed ciężkimi pytaniami”) i jej ekipy filmowej natychmiastową ucieczkę na teren przygotowanego, przez nich wydarzenia towarzyszącego. Padły pojedyncze głosy oburzenia ze strony świty wicemarszałek Senatu, które rządały od nas “szacunku”. Kuriozalne wymaganie od osób, które nie widzą nic bezczelnego w organizacji 1 Maja z ekipą posłów na scenie, z których jeden proponował porzucenie Święta Pracy na rzecz “święta unii europejskiej”, a inna jeszcze pod koniec zeszłego roku wychwalała ludobójstwo syjonistów w Palestynie, pisząc o prawie izraela do “samoobrony”.

Pochód zakończył się na Starym Rynku, gdzie czekało miasteczko przygotowane, przez organizatorów. Jednak do naszego bloku wraz z zakończeniem przemarszu zgłosiła się pracownica, której prawa pracownicze zostały naruszone – prosząca o pomoc w dotarciu do minister pracy Dziemianowicz-Bąk, która obecna była na mówincy oraz materiałach medialnych kręconych w trakcie przemarszu. Podjęliśmy z pracownicą próbę zlokalizowania minister pracy, jednak w obliczu widma interwencji społecznej słuch po niej zaginął.

Dzień kontynuowaliśmy wspólnym piknikiem pracowniczym w parku, gdzie towarzysz z czerwonych przybliżył powiązania polityków i biznesu w Polsce, otwierając dyskusję z udziałem pracowników. Jako Akcja Antyimperialistyczna, przedstawiliśmy panel pod tytułem “Antyimperializm i formy organizacji”. Przybliżył on rolę Ligi Biednych Chłopów w Brazylii dla Rewolucji Agrarnej, pokazując jakie formy organizacji wykształcili oni w swojej walce. Pokazano również analogię między walką o produkcję LCP, a jej rodzimym przykładami, wywiązała się też owocna dyskusja na temat relacji klasowych na polskiej wsi.

Serdecznie dziękujemy towarzyszom i towarzyszkom z Czerwonych za udany marsz i piknik 1. Majowy.

W szczególności chcemy jednak rozszerzyć nasze pozdrowienia i podziękowania dla proletariatu Łodzi i całej Polski. Dzięki waszemu głosowi, na tej demonstracji mogliśmy pokazać siłę klasy pracującej, której parlamentarny kretynizm się boi, siłę wobec której parlamentarny kretynizm się ośmiesza. Siłę dzięki, której nasza walka jest walką nie tylko o prawa pracowników, ale też o ich władzę.

Niech Żyje 1. Maja!

Ani głosu na wojnę!

Precz z wyborczym kretynizmem!

Nie Głosuj w wyborach prezydenckich!

Bojkotuj!

On January 27, 1945, the Red Army liberated the Auschwitz death camp, where 1.1 million people (mostly Jews, Roma and Sinti from all over Europe, including Poland) were murdered – the gravest of crimes of the Nazi extermination machine of German imperialism.

On the eve of the 80th anniversary of the liberation on January 26, 2025, together with: Reds of Małopolska, Socialist Action and the Academy for Palestine, we co-organized a demonstration in Krakow under the slogan “Never Again for Anyone,” it aimed to carry a popular commemoration for the anniversary of this liberation and to remember all victims of the systemic extermination. One of the goals was also to reconquer the memory of Holocaust from its bureaucratic and isolated perspective in the context of the genocide in Gaza and Palestine perpetuated by the terrorist-zionist state, which uses this historical tragedy of our people and ancestors as an ideological weapon to justify its existence. This proved all the more necessary due to the criminal decision of the ruling classes on January 9. It stipulated the full protection of all representatives of the Israeli state (including wanted, war criminals) – who express their willingness to come to the 'official’ celebrations of the 80th anniversary of the liberation in the Auschwitz concentration camp.

On the day before demonstration: January 25, panels were held where numerous progressive academic scholars, Palestinian activists and anti-Zionist Jewish organizations such as: Judische Stimme, the Black-Jewish Alliance and members of the BDS movement spoke. The demonstration on 26^th drew hundreds of participants both locally but also guests from: Germany, UK and Norway, as well as the representatives of Palestinian movement from all over Poland: Warsaw, Katowice, Lublin, Poznań & Toruń.

The event began at Wolnica Square in the heart of Kazimierz – historically the most important Jewish district in Poland and the oldest such district in Europe. It began with an artistic interpretation of the cultures of mourning and martyrdom in a common Jewish-Palestinian narrative. This was followed by speeches in Polish and English, which covered topics including the role of zionism in the destruction of Jewish cultures, its crimes against the peoples of the Middle East, the nature of imperialism and fascism, and the importance of Palestinian resistance. We left Wolnica Square walking deep into Kazimierz, carried shouts of liberation on our lips as we passed the Wawel Castle marching all the way to the Main Square, raising high the banner “Palestine Fights & Triumphs”! Reaching there after having read more speeches full of hope and a militant spirit, we have ended the demonstration knowing that the people will never surrender the lessons of the Holocaust, to their usurpers.

It is a day that must forever reflect the people’s resistance against their oppressors and their crimes regardless of the farce and profanity carried out by the delegations of modern representatives of imperialism and their lackeys, perpetuated in the ‘official’ commemorations in the extermination camp stained with the blood of our sisters, brothers and ancestors.

Never Again for Nobody !

Long Live the Liberation of Auschwitz, Palestine and humankind !

Palestine Lives, Fights & Triumphs !

27 Stycznia 1945 roku Armia Czerwona wyzwoliła obóz zagłady KL Auschwitz, w którym zamordowano 1.1 miliona ludzi (głównie Żydów, Romów i Sinti z całej Europy, w tym Polaków), był on najczarniejszą ze zbrodni nazistowskiej machiny zagłady niemieckiego imperializmu.

W przeddzień 80 rocznicy wyzwolenia 26 Stycznia 2025 roku, wspólnie z: Czerwoni Małopolska, Akcją Socjalistyczną i Akademią dla Palestyny, współorganizowaliśmy w Krakowie demonstrację pod hasłem “Nigdy więcej dla nikogo”, miała ona na celu powszechne uczczenie rocznicy tego wyzwolenia oraz upamiętnienie wszystkich ofiar zagłady systemowej. Jednym z celów było również odzyskanie pamięci o Holokauście z jego biurokratycznej i odizolowanej perspektywy w kontekście ludobójstwa Gazy i Palestyny, dokonywanego przez terrorystyczne państwo syjonistyczne, które wykorzystuje tą dziejową tragedię naszych ludzi i przodków jako broń ideologiczną. Okazało się to tym bardziej konieczne ze względu na kryminalną decyzję klas rządzących z 9 stycznia. Stanowiła ona o protekcji wszystkich przedstawicieli państwa izraelskiego (w tym poszukiwanych, przestępców wojennych) – którzy wyrażą wolę przyjazdu na oficjalne obchody 80 rocznicy wyzwolenia.

Dzień przed demonstracją 25 stycznia miały miejsce panele, gdzie głos zabrali liczni postępowi badacze akademiccy, aktywiści palestyńscy oraz anty-syjonistyczne organizacje żydowskie min: Juedische Stimme, Black Jewish Alliance i członkowie ruchu BDS. Na protest 26 stycznia dotarły setki uczestników zarówno lokalanych, jak i gości z Niemiec, Wielkiej Brytanii, Norwegii oraz aktywiści ruchu palestyńskiego z innych miast Polski min: Katowic, Warszawy, Poznania, Lublina i Torunia.

Wydarzenie rozpoczęło się na Placu Wolnica w sercu Kazimierza – historycznie najważniejszej dzielnicy żydowskiej w Polsce i najstarszej takiej w Europie. Na początku miała miejsce artystyczna interpretacja kultur żałoby i męczeństwa we wspólnej żydowsko-palestyńskiej narracji. Następnie wygłoszono mowy w języku polskim i angielskim, które poruszyły tematy min: roli syjonzimu w destrukcji kultur żydowskich, zbrodni syjonzimu na ludach Bliskiego Wschodu, naturę imperializmu i faszyzmu oraz znaczenie oporu Palestyny. Opuściliśmy Plac Wolnica idąc w głąb Kazimierza, nieśliśmy na ustach okrzyki wyzwolenia mijając Wawel maszerując aż na Rynek Główny, wznieśliśmy wysoko baner “Palestyna Walczy i Zwycięża”! Na miejscu po odczytaniu kolejnych przemów, pełni nadziei oraz bojowego ducha zakończyliśmy demonstrację wiedząc, że ludzie nigdy nie oddadzą lekcji Holokaustu, jej uzurpatorom.

Jest to dzień, który na zawsze symoblizować musi opór ludzi przeciw ciemiężycilom i ich zbrodniom niezależnie od farsy i profanacji, które odgrywane są przez delegacje współczesnych reprezentantów imperializmu i ich sługusów w splamionym krwią naszych sióstr, braci i przodków obozie zagłady.

Nigdy Więcej dla Nikogo !

Niech Żyje Wyzwolenie Auschwitz, Palestyny i ludzkości !

Palestyna Żyje, Walczy i Zwycięża !

Zdjęcia: Czerwoni Małopolska, @kolektyw_dziennikarski , Bogdan Krężel @app________app @dawidzielinskiphoto
@m4rc3lx_

Prezentujemy do wiadomości publicznej treść ogólnej linii politycznej Akcji Antyimperialistycznej:

1. Akcja Antyimperialistyczna definuje imperializm jako współczesny kapitalizm w swoim stadium monopolistycznym.
2. Akcja Antyimperialistyczna uznaje imperializm za główne źródło współczesnych konfliktów, w tym tych o charakterze klasowym i narodowym, zarówno w Polsce jak i na całym świecie, jednoznacznie stając po stronie progresywnych sił uczestniczących w tych konfliktach.
3. Akcja Antyimperialistyczna sprzeciwia się każdej wojnie prowadzonej lub podżeganej przez imperialistów, niezależnie od jej konkretnych uczestników, stając po stronie ludów i narodów uciskanych w tych konfliktach.
4. Akcja Antyimperialistyczna rozpoznaje hegemonię imperializmu we wszystkich sferach życia społecznego (ideologicznej, ekonomicznej, politycznej, kulturowej), przyjmując dominację polityczną i ekonomiczną jako przewodnie wśród nich.
5. Akcja Antyimperialistyczna deklaruje swój nieugięty opór wobec systemu imperialistycznego we wszystkich wyżej wymienionych sferach życia.
6. Akcja Antyimperialistyczna deklaruje swoje poparcie dla wszelkich praw demokratycznych przysługujących ogółowi ludności stając jednoznacznie w ich obronie.
7. Akcja Antyimperialistyczna bezwarunkowo uznaje prawo narodów do samostanowienia.
8. Akcja Antyimperialistyczna przyjmuje internacjonalizm jako postawę konieczną do pokonania imperializmu.
9. Akcja Antyimperialistyczna uznaje fakt istnienia podwójnego w swojej naturze ucisku wobec kobiet w imperializmie, charakteryzującego się brakiem możliwości pełnego wyzwolenia z patriarchatu w ramach tego systemu.
10. Akcja Antyimperialistyczna uznaje fakt wzmożonego ucisku w systemie imperialistycznym doświadczanego przez wybrane grupy społeczne (mniejszości religijne, seksualno-płciowe, etniczne, narodowe).